Rozdział 89: Więźniowie gry.

Laboratorium.
L a b o l a t o r i u m.
Ono było ich celem, czy może raczej było pomieszczeniem w którym znajdował się ich cel.
Mira biegła za bratem, starając się oddychać głęboko.
Sporo ją ominęło. Ją i Ace'a.
Byli nieprzytomni i dziewczyna sama nie mogła sobie przypomnieć jak długo.
Ach! Poznanie liczby dni przez które nie mieli kontaktu ze światem i tak w niczym by jej nie pomogło. Nie zmieniło by to niczego.
Fermin zastanawiała się co mogło się wydarzyć przez ten czas. Chciała wiedzieć na którą ze stron przechyliła się szala powodzenia w tej rozgrywce. Na ich stronę, czy może na nieprzyjaciela?
Rudowłosa przegryzła wargę. Liczyła że na ich. Gdyby ta misja nie była aż tak ważna to zapewne spytałaby o wszystko brata. Oto co się działo. Na co mieli się przygotować. Jak długo jeszcze będą mogli pokładać nadzieję w przekonaniu że ciągle są bezpieczni. Czy stawka wzrosła czy też nie. Czy nie jest jeszcze za późno na wykonanie takich, a nie innych ruchów.
Dziewczyna przycisnęła zimne dłonie do czoła. Nagle zakręciło jej się lekko w głowie.
Spojrzała na biegnącego przed sobą Keith'a. Na całe szczęście się nie odwrócił. Na całe szczęście.
Gdyby zobaczył że coś z nią nie tak...zaraz zacząłby mówić że już nigdy więcej nie puści jej w takim stanie gdziekolwiek. Nie chciała ani go zamartwiać, ani być zawadą, zwłaszcza teraz. Stan jej zdrowia mógł przecież znacznie utrudnić im dalsze działania, a to jak wiadomo na dobre by nikomu nie wyszło. No chyba że Vexosom...
-Mira? - Wilda wskoczył na jej ramię.
-Tak?
-Kręci ci się w głowie. Może lepiej się zatrzymaj...
-Nie. - szepnęła, zerkając na brata i nie przerywając biegu.
Nie chciała żeby Keith usłyszał słowa Wildy.
Mógłby się zaniepokoić.
-Dam sobie radę, nie jestem słaba. - powiedziała cicho i nie wiedzieć czemu przypomniała sobie słowa Elajzy skierowane do Ace'a.
"To nie ma nic do rzeczy Ace. Nie jesteś słabszy od Dana."
-Wiem, ale nie chcę żeby ci się coś stało.
Mira uśmiechnęła się.
-Dziękuję, że się o mnie martwisz.
-Od tego w końcu są przyjaciele.
Skinęła głową, chciała okazać Wildzie aprobatę. Znów zerknęła na brata który biegł parę metrów przed nią. Zostawała w tyle.
Czym prędzej dogoniła Keith'a nie chcąc, aby zauważył jej "zniknięcie".
Od momentu w którym się obudziła, nie mogła uporządkować myśli. Wszystko stało się tak szybko. Plan, zniknięcie Daniela i Elizabeth, sytuacja w której nie mogła się zorientować, Keith, ten cały pośpiech. Znalazła się w sytuacji o której praktycznie nic nie wiedziała, tyle tylko że muszą znaleźć Dana i Elz, a o całej reszcie się dowie kiedy wrócą.
O ile wrócą.
"Robię to przecież dla Keith'a. Żeby być przy nim, żeby nadrobić ten stracony czas i jednocześnie pomóc mu i przyjaciołom. Robię to dla rodziny."
Westchnęła, próbując zapanować nad tabunem myśli które niczym konie biegały w jej umyśle przyprawiając ją o okropną migrenę.
"Wystarczy już że w głowie mi się kręci. Ten ból to można by sobie darować."
Starała się przepędzić każdą myśl która wytrącała ją z równowagi, która nie pozwalała się skupić, ale nie mogła. Nie dawała rady. Dlatego że to wszystko stało się stosunkowo niedawno, bo aż przed trzema - bądź już teraz - czterema godzinami. Tyle rzeczy uderzyło w nią w tak krótkim czasie.
"Spokojnie Mira. Skupienie. Bądź skupiona. Jesteś tu, Keith tu jest, Elajza także. Macie coś do zrobienia."
Odgarnęła niesforny rudy kosmyk który niespodziewanie opadł jej na twarz i zakrył trochę prawe oko, uniemożliwiając tym samym nieco widoczność.
Niespodziewanie, jak grom z jasnego nieba, w jej głowie pojawiło się jedno krótkie pytanie: Dlaczego?
Zatrzymała się, pozwalając bratu zostawić ją w tyle. Spojrzała na kolorowe, witrażowe okno w którym odbijała się jej twarz i wyszeptała to jedno krótkie słowo któremu znak zapytania nadawał odpowiedni sens.
DLACZEGO ONI TUTAJ SĄ?
CO TAKIEGO SIĘ WYDARZYŁO ŻE SIĘ TU ZNALEŹLI?
O CO CHODZI DO CHOLERY?
CO TAKIEGO SIĘ STAŁO?
Tymi czterema pytaniami mózg uraczył umysł młodej przywódczyni Ruchu Oporu. One spowodowały mętlik w głowie, wprowadziły chaos do umysłu i...sprawiły że jeszcze bardziej zaczęła się martwić o przyszłość.
"O ile wrócimy."
"To misja ratunkowa więc uważajcie, abyście i wy nie wpadli w żadne tarapaty."
Matko jedyna...Co będzie jak im się nie uda?
Nagle poczuła jak dopadają ją wątpliwości. Myślami wróciła do tych czterech pytań które wryły jej się w mózg i nie miały zamiaru zniknąć.
Multum zdarzeń, sytuacji, problemów, łez, uśmiechów, radości, niebezpieczeństw...tyle się wydarzyło, tyle przeszli, a dopiero teraz Mira zadała sobie te pytania. W nieodpowiednim momencie, o nieodpowiednim czasie. Jednak co poradzić? Jej mózg przez długi czas (który jej wydawał się wiecznością) nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek głębsze przemyślenia.
Zastanowiła się co uruchomiło ten cały mechanizm niefortunnych i fortunnych zdarzeń.
Co sprawiło że utraciła brata, ojca, znalazła przyjaciół, doświadczyła tylu rzeczy...Co wyhartowało w niej opanowanie, odpowiedzialność, dojrzałość...
Co takiego się stało? - w głowie rozbrzmiało ostatnie z czterech pytań.
"Bakugan się stało."
Wszystko zaczęło się w momencie kiedy na Vestali z nieba zaczęły spadać te dziwne karty. Pamiętała ten dzień dobrze. Była wtedy z Keith'em i jego przyjaciółką Gwen na mieście. Ilekroć powracało do niej wspomnienie tamtej nocy, na jej ustach zawsze wpływał uśmiech. Aż do teraz.
To Bakugan było tym mechanizmem. Ono wszystko zapoczątkowało.
Na początku to była tylko gra która z czasem przerodziła się w coś więcej. W walkę o życie. O sprawiedliwość. O miłość. O rodzinę. O przyjaźń. Lojalność. Wiarę w ideały.
Ta gra jednak nadal się toczyła i Mira nie była pewna czy aby przypadkiem nie stracili kontroli. Nie wiedziała jak teraz z tą grą jest. Oni grali w nią, czy może ona grała nimi jako pionkami w brutalnej grze o nazwie życie? Byli jej więźniami, więźniami gry. Gry Bakugan.
"Nie, dosyć. Czemu staram się zamienić jedną z najpiękniejszych rzeczy w życiu w jakiś koszmar? Muszę się ogarnąć. Bakugan odgrywa w moim życiu ważną rolę, nie mogę pozwolić aby przygnębiające myśli na jej temat sprawiły żeby wszystko o co walczyłam poszło się chrzanić."
-Nad czym tak myślisz Miro? - usłyszała głos Spectry który zrównał tempo biegu z jej tempem.
-Nad...ssssss - słowo zamarło na jej ustach. Nie wiedziała czy mam u powiedzieć o tym że zastanawia się jakim cudem to wszystko się dzieje. Wydawało jej się to trochę głupie - w obliczu zagrożenia zastanawia się nad rzeczami oczywistymi. - Nad tym co przegapiłam wtedy kiedy leżałam nieprzytomna. Boję się że umknęło nam coś ważnego.
-Rozumiem, chociaż odnoszę wrażenie że trapi cię coś jeszcze.
-I twoje przeczucie cię nie myli, ale nie rozmawiajmy teraz o tym. Daleko jeszcze do celu?
-Nie już niedaleko.
Skręcili w mniej uczęszczany korytarz który nie był niczym oświetlony. Zewsząd otaczała ich nieprzenikniona ciemność zmuszająca przestraszone serce do szybszego bicia. Uszli kilka metrów i natrafili na zakręt.
Skręcili w prawo i Keith zatrzymał się gwałtownie, a Mira wyprzedziła go przez przypadek.
-Co się stało? - zapytała zawracając do brata.
Ten wpatrywał się w coś przed nimi. Młodsza Fermin spojrzała w tamtą stronę.
Były tam drzwi do hali mieszczącej laboratorium do eksperymentów które należało do ich ojca.
Drzwi do niego były otwarte.
Podbiegli tam i weszli do środka.
Wielka dziura w suficie, zniszczone urządzenia, ogólny nieład.
-Ono jest zniszczone. - wymamrotała Mira. - Gdzie Centurion i Drago? Gdzie nasz ojciec, gdzie strażnicy?
-Szlag! - warkną Keith przez zaciśnięte zęby i uderzył pięścią w ścianę.
-Gdzie oni mogli się podziać? - spytał Wild'a.
-Spectra...sprawdźmy drugie laboratorium. - podsuną Helios.
-Drugie laboratorium? To do którego poszła Elajza? - spytała ruda.
-Nie. Chodzi o drugą halę do tekstów. - odpowiedział jej blondyn. - Nie traćmy czasu.
Mimo iż jego głos był spokojny Mira nadal czuła emanującą od niego wściekłość.
W milczeniu zaczęła biec obok niego.

Po części się wyrobiłam z rozdziałami
bo są dokładnie tydzień po 87. :)
Dan: Z naciskiem "po części".
Ogólnie to w rozdziale 88 napisałam
że Elajza do laboratorium Clay'a i na ekranie
zobaczyła nasze rodzeństwo z tatusiem.
Shadow: I co w związku z tym?

To: od razu informuję że wydarzenia w tym
rozdziale jak i część wydarzeń w rozdziale 90
będą opisywały to gdzie Mira i Keith byli w czasie
kiedy Elajza przedzierała się
do pokoju Phantom'a,
a potem przez ten cały korytarz.
Tak tylko informuję, jakby ktoś się
pogubił i wpatrywał się w ekran z myślą: WTF?

A i może jeszcze wyjaśnię o co
chodziło z tymi drzwiami i przejściem
za szafą (tak szafą! W 87 napisałam komodą,
co było źle, ale jest już poprawione) Spectry.
To tajne przejście w pokoju Spectry
i ta zrujnowana część zamku wcale
nie mają jakiegoś szczególnego znaczenia
jak i nie odgrywają też jakiejś szczególnej roli
w opowiadaniu. Po prostu uznałam że
takie zwykłe wejście, albo teleportacja
do laboratorium Clay'a będzie
mało efektownym zabiegiem?
Tak to dobre słowo.

No i pomyślałam też że ona nie może
od tak tam wejść. No bo równie dobrze ktoś
mógł być w środku co nie?
Potrzebowałam też przedłużenia
tej "wędrówki" Elajzy.
Chciałam żeby wałęsała się wystarczająco
długo (ale nie za długo), żeby jak zjawi się
już w laboratorium Clay'a mogła od razu na
ekranie zobaczyć że rodzeństwo znalazło się
tam gdzie się miało znaleźć...prawie.
Shadow: Czekaj co? Nie łapię o.O
Dan: Ty niczego nigdy nie łapiesz.

W sumie to już chyba wszystko
co miałam do powiedzenia.
Dan: Dobra, a teraz idź czytać
Poza zasięgiem Kate Brian
i opłakiwać fakt że tylko
siedem części jej najlepszej
książki zostało wydanych
w Polsce.
Nie mów mi o tym :( 

Jak się o tym zorientowałam
to myślała że się popłaczę.
Dan: Za duże przywiązanie
do książek, zdecydowanie
za duże.
Boże. Przecież ten jej cykl
książek zapoczątkowany
powieścią Tylko dla wybranych
bije na łeb na szyję serię
Wybrani C.J. Daugherty

(chociaż nie powiem
bo tę książkę też lubię,
ale według mnie seria Kate Brian
jest od niej lepsza).

Cały ten cykl rozpoczęty
książką Tylko dla wybranych liczy
sobie 14 tomów + dwa dodatki.
W Polsce niestety wydano tylko
7 pierwszych tomów,
nad czym moje serduszko
potwornie ubolewa.

Shadow:*szeptem do Dana*
Może jej przerwiemy?
Dan:*również szeptem*
Dobrze wiesz że jak ona
się rozkręci to szybko nie
skończy, a zwłaszcza jeśli
tematem jest jedna z jej najulubieńszych
książek.

Ogólnie to uważam
że ta seria napisana przez
Brian jest genialna.
Chociaż niezbyt podoba mi
się główna bohaterka Reed.

Jest taka no...kurczę nie wiem jak mam ją nazwać.
Jest ona taką wyjątkowo wkurzającą według mnie
postacią. Wiecie taka typowa główna bohaterka
jakiejś powieści detektywistycznej/przygodowej/
fantastycznej. Taka co to oczywiście na sobie skupia
całą uwagę.

Shadow: Ciekawe dlaczego. Aaaa może dlatego że
jest GŁÓWNĄ BOHATERKĄ.
Nie podoba mi się ta bohaterka.
To taka Bella w niewampirzym wydaniu,
tylko oczywiście mniej nieśmiała.
Shadow: Powiedziała osoba która lubi Zmierzch.
Owszem lubię, ale nie figuruje on u mnie na 1 miejscu >>.
Dan: Podsumowując twój wywód jaka to bohaterka jest
wkurzająca...

Żadnego wywodu nie było Dan. Poza tym daj mi chwilkę.
Jeszcze nie skończyłam mieszać jej z błotem.
Dan: O matko jedyna. Dobra za co jej tak nie lubisz?
Bo mnie wkurza.
Dan: Bo grunt to dobry argument.
Z resztą nieważne. Kontynuuj.

No bo wiesz ta główna bohaterka tej serii jest taka wiesz
no...taka bohatereczka z niej co to wiesz zjawia się
z początku taka niepozorna, przyciąga do siebie
przystojnego chłopaka, bądź kilku i wiesz od
razu wpada w jakieś sytuacje, potem rządka wyjaśnień
i udaje jaka to ona jest kur*** silna i cwana i wgl naj.
A przy tym jeszcze zawsze jest tak że jak stanie się
jakaś tragedia to albo ona to najmocniej przezywa, albo ma
na to wyjebane, albo ch*j  wie co jeszcze. 

Ponadto ona jeszcze jest typem takiej dziewczyny
co to zawsze stara się udowodnić swoją wartość
i pokazać że nie jest słaba itp.
Dan: A jest jakieś określenie na taką
"typową główną bohaterkę"?

Nie wiem.
Na Internecie nic o tym nie ma, tak
sądzę przynajmniej.
Shadow: Nie zapominaj że są wyjątki.
Weźmy na przykład taką Katniss,
albo Beatrice z Niezgodnej.
Dan: Moim zdaniem nie powinnaś tak hejcić
tej głównej bohaterki. No i nie powinnaś
też wyładowywać swojego gniewu na tej Reed.
No, ale co ja poradzę że wkurzają mnie takie
bohaterki?

Chociaż w sumie masz
rację. Nie powinnam tak się
na niej wyżywać. Zwłaszcza iż
jestem świadoma tego że ja sama posiadam
taką wnerwiającą główną  bohaterkę
(mowa rzecz jasna o Elz Brettley z tego
opowiadania). Eh...najchętniej bym
ją jakoś zmieniała, w ostateczności pozbyłabym
się jej.

Shadow: JAK TAK MOŻESZ? O.O Głównej
bohaterki swojego opowiadania się pozbywać? O.O
Przecież się jej nie pozbędę Shadow. Jest mi potrzebna.
Jednak przydałaby jej się zmiana >.>
Dan: Już? Wyżaliłaś się?
Shadow: Ty serio myślisz że ktoś to długie podsumowanie
przeczyta?
Nie, ale przynajmniej się wyżaliłam.
Shadow: -.-

Dan: No i znowu te cytaty nie działają.
Shadow: Serio? O faktycznie.
Dan: Kurczę no.
Shadow: Dobra kończmy to już, bo jak
patrzę na ilość tego tekstu to aż mi się
niedobrze robi.
Dan, Elz i Shadow: Życzymy wszystkim miłej nocy
i pozdrawiamy :****