Rozdział 85: Komplikacje, komplikacje.

Dochodziła ósma rano kiedy Wojownicy jak co dzień zebrali się w jadalni by zjeść wspólnie śniadanie.
-To była naprawdę pracowita noc. - powiedział Preyas.
-Czy ja wiem... - Marucho przetarł oczy. - Zdążyliśmy tylko przejrzeć dane widmowe.
-I znaleźliście coś? - spytała Julie smarując tost dżemem brzoskwiniowym.
-O dziwo tak. Dokopaliśmy się do informacji do których Keith dojść nie zdążył. Co prawda jeszcze nie skończyliśmy ich rozszyfrowywać, ale jesteśmy na dobrej drodze. Nie mniej jednak sądzę że pomoc Spectry i tak by nam się przydała.
-A gdzie doktor Michael? - spytała Runo omiatając wzrokiem Wojowników zgromadzonych przy stole. - Nie przyjdzie na śniadanie.
-Pewnie jeszcze śpi. - uśmiechnęła się Alice.
-No i dobrze. Musicie mieć siłę obydwaj. - powiedziała Julie. - Hm. Ciekawe czy nasze śpiące królewny się już obudziły...
-Masz na myśli Ace i Mirę? - zagadnęła Runo.
-Nie, Dana i Elz.
-Mam nadzieję że podczas tego nocnego spaceru zdążyli się już uspokoić. - Marucho przetarł szkła okularów ściereczką.
-Och, nie mogę się doczekać jak im powiemy że zgadzamy się na ten ich pomysł. - zaśmiała się Makimoto.
-Żeby tylko nie byli na nas źli że tak późno...no wiecie. - powiedziała Elajza.
-Może nie będą. Przecież...my chcieliśmy dobrze. - powiedziała Runo.
-No to niech już przyjdą. - powiedziała srebrnowłosa.
-Julie, niech się wyśpią. Tyle emocji towarzyszyło im wczorajszego wieczoru. Muszą trochę odetchnąć i pomyśleć. - próbował bronić graczy Gorem.
-Jak nie przyjdą na śniadanie to pójdziemy do nich, co wy na to? - zaproponowała Australijka.
-To dobry pomysł Mistrzyni Julie. - ucieszył się Baron.
-Oby tylko chcieli z wami gadać. - rzucił chłodno Shun.
-Na pewno będą chcieli! - zawołała Julie.
-To akuratnie można by poddać pod dyskusje. - wtrąciła Ingram.
-Świetnie się składa. Ja i Gus pójdziemy z wami. Maści już przyszły, a i Mira i Ace czują się już lepiej. - powiedziała Elajza.
-Serio już przyszły? - spytała Tigrerra.
-Tak. Poszłam je odebrać przed śniadaniem o siódmej.
-A oni się już obudzili? - spytała wojowniczka Tigrerry, mając na myśli dwóch rannych graczy.
-Nie, ale już wyglądają lepiej.
Kwadrans później kiedy już wszyscy skończyli jeść, Julie wstała od stołu.
-Okej. Nie przyszli, więc my przejdziemy się do nich.
Runo i Baron również wstali. Tak samo jak Gus i Elajza.
-My pójdziemy zobaczyć co tam u naszych rannych.
Cała piątka wyszła.
-Ja pójdę zanieść herbatę i coś do jedzenia dziadkowi. Może już się obudził.
-A może on już jest w centrum dowodzenia? - spytał Marucho. - Pójdźmy tam, może go tam zastaniemy.
Pozostali również wyszli, uprzednio zostawiając po sobie porządek.

***

Gus i Elajza udali się prosto do Miry i Ace'a.

Spectra prawie że nie odchodził od swojej siostry. Wychodził z pokoju tylko po to aby wykonać standardowe czynności odnośnie higieny, lub żeby się czegoś napić, tak więc jego widok wcale nie zdziwił Grav'a i Karo.

-Ona...w krótce się obudzą. Zobaczysz. - powiedziała Elajza do Spectry.

-Zbyt długo leży już nie przytomna.

Phantom jak zwykle zajął się zmienianiem opatrunku Miry, a Elajza i Gus zajęli się Ace'em.

W pewnym momencie kiedy Elajza spojrzała na Spectrę zauważyła że wpatruje się on w Mirę w bezruchu. Nie wiedziała o co chodzi więc podeszła do łóżka rudowłosej. To co zobaczyła wprawiło ją w osłupienie.

Mira patrzyła na Keith'a z wpół przymkniętych powiek.

-Keith... - jej szept był ledwo dosłyszalny.

-Ym...co się dzieje? Gdzie ja jestem? - spytał rozkojarzony Ace i rozejrzał się po sali.

-O matko! Obudziliście się! - zawołała uradowana czarownica.

Keith jednak zdawał się nie słyszeć okrzyków radości wydobywających się z ust Karo. Wpatrywał się w Mirę i nie mógł uwierzyć że jego siostra się obudziła.

-Mira, nic ci nie jest? Wszystko w porządku?  - spytał Ace podnosząc się z łóżka.

-Ym...co? - spytała rudowłosa gdy oprzytomniała.

-Wszystko w porządku? - powtórzył.

-W najlepszym. - odpowiedziała powoli, niepewnie patrząc na Spectrę.

-Moglibyście...zostawić nas na chwilę samych? - spytał blondyn.

-Jasne. Ace, jesteś w stanie...

-Jestem. - odpowiedział na niedokończone pytanie Elajzy. Zabrał Percival'a który "otworzył" się na dźwięk głosu swojego przyjaciela, i wyszedł wraz z Gus'em i Elajzą.

-Keith ja... - Mira zawiesiła się na moment, aby łzy mogły spłynąć po jej policzkach. - Ja cię tak strasznie przepraszam. Nie powinnam w ogóle poruszać tematu ojca, wtedy w pałacu. Nie powinnam w ogóle chcieć się z nim spotkać. Przepraszam cię. - mówiła przez łzy.

-Ciiiiiii - Spectra szeptał i starł łzy z jej policzków. - Nic nie mów. To ja powinienem cię przeprosić. Nie potrzebnie się zezłościłem, a przecież ty nie zrobiłaś nic złego.

-Och Keith. - Fermin rzuciła się bratu na szyję.

Spectra objął ją czule i wtulił się w nią, a ona w niego.

-Drugi raz cię straciłam. - szepnęła.

-I drugi raz mnie odzyskałaś. - odszepną jej. - Tyle czasu który mogliśmy spędzić razem, zostało zmarnowane, ale nadrobimy to. Obiecuję. - wyszeptał i ujął jej dłonie w swoje.

-Naprawdę? - spytała z uśmiechem dziewczyna odrywając się od niego. Patrzyła prosto w maskę blondyna, zupełnie tak jakby chciała prześwietlić ją na wylot i spojrzeć mu w oczy. Nie kłamał. Młodsza Fermin po chwili zastanowienia skarciła siebie samą w myślach. Czy ona naprawdę przed chwilą chciała upewnić się że jej brat nie kłamie? Aż tak się od siebie oddalili że zaczęła wątpić w prawdziwość jego słów? Kiedyś wierzyła i ufała mu bezgranicznie, ale po tych wszystkich wydarzeniach w Nowej Vestroi to zaufanie z lekka się skruszyło, z czego Mira nie zdawała sobie sprawy. Bywało tak że jej podświadomość wysyłała jej sygnały ostrzegawcze informujące że Spectra kłamie, ale bywało też i tak że miała wrażenie że mówi prawdę. Przez to Mirze ciężko było stwierdzić kiedy Vexos kłamie, a kiedy mówi prawdę. Całą sprawę komplikowała także maska Spectry która skutecznie zakrywała nie tylko oblicze blondyna, ale i jego uczucia. Jednak zawsze kiedy rudowłosa czuła że Spectra kłamie, odzywało się takie dziwne uczucie które zaprzeczało temu pierwszemu. Nie był to ani głos rozsądku, ani szept podświadomości, ani też karcący krzyk sumienia. O nie. To było coś innego. Coś co nie zawsze jest dobre. To był głos serca. Ilekroć w Mirze odzywał się głos podświadomości mówiący o kłamstwach Spectry, to zawsze odzywało się razem z nim serce. Serce które szeptało że Spectra mówi prawdę. Ono zawsze wiedziało co powiedzieć. I zawsze prowadziło ją do brata.

Ono nie pozwalało przestać kochać ojca.

Ono nie przestawała wierzyć w odnalezienie Keith'a.

Ono nie pozwoliło jej o nim zapomnieć.

Ono zawsze pomagało podjąć jej decyzję.

Chociażby wtedy kiedy dołączyła do Spectry zdradzając tym samym przyjaciół i częściowo samą siebie. Wtedy Mira w głębi duszy wiedziała że robi źle. Wiedziała że to nie jest dobre, tak wystawiać przyjaciół, nawet jeśli kierowały nią dobre intencje: chęć uratowania drogiego brata.

"Serio w niego zwątpiłam? Przecież on nigdy we mnie nie wątpił, a ja w niego, aż do teraz...zawsze starałam się mu wierzyć i choć momentami bywało to trudne to...nigdy nie przestałam mu ufać."

Spectra skinął głową twierdząco, a kąciki jego ust delikatnie uniosły się do góry. Jednak widząc zamyślenie Miry ściągną brwi, czego nie było widać przez maskę.

-Mira. Co jest? - spytał unosząc lekko jej podbródek.

-Nic, tak tylko się...trochę...zamyśliłam. To naprawdę nic. - odparła z uśmiechem. Szybko uciekła wzrokiem w bok. Kto jak kto, ale Keith zawsze wiedział kiedy ona kłamie, a kiedy nie. Szkoda że w odwrotną stronę to nie działało. Spectra zbyt dobrze potrafił ukrywać uczucia. Nie lubił ich okazywać, co nie znaczyło że nie trafiały się wyjątki. Takim wyjątkiem była na przykład Mira. Ten jego chłód momentami smucił jego siostrę, ale z drugiej strony co począć? Taka była jego natura. Chłodna. Beznamiętna. Arogancka. Niebezpieczna.

-Kłamiesz. - stwierdził Spectra bez ogródek, a ton jego głosu stał się chłodny.

-Nieprawda. Ja serio się zamyśliłam.

Phantom westchną. Nie chciał, aby wybuchła między nimi jakaś sprzeczka.

-A powiesz mi o czym myślałaś? - spytał już nieco spokojniejszym tonem.

Mira spuściła głowę zawstydzona. Co miała mu odpowiedzieć? Nie mogła mu wyjawić swoich myśli. Przecież one dotyczył właśnie niego. A ściślej mówiąc tego czy nadal mówi prawdę.

-Nie. - wyszeptała przytulając się mocno do niego. - To moja tajemnica.

Blondyn ponownie westchną i również sam się do niej przytulił. Postanowił nie drążyć tematu. Mira ma prawo do własnych tajemnic. W końcu on sam miał ich przed nią tak wiele. I nadal kilka ma. Zmarszczył brwi coś sobie uświadamiając. Właśnie okazywał uczucia. Robił coś niezgodnego ze swoją naturą. Jednak dla Miry było warto. Tylko tak mógł zasypać przepaść która między nimi powstała. Dzięki wzajemnej miłości, wsparciu i zaufaniu. W końcu od tego ma się rodzinę.

-Wspomniałeś coś o nadrabianiu zmarnowanego czasu. - zaczęła temat.

Spectra roześmiał się krótko na co na twarzy Miry wykwitł jeszcze większy uśmiech. Tak długo nie słyszała tego dźwięku. Tak długo nie słyszała śmiechu Keith'a, ze już niemal zapomniała jak on brzmi.

-Więc? - brnęła naprzód.

-Co powiesz na...ten piątek?

-Za trzy dni? Dobrze. Spędzimy go tylko my?

-Tak. I kto wie...może nawet zawalczymy jak za dawnych czasów.

-Naprawdę? - ucieszyła się Mira. Tak dawno z nim nie walczyła. Tak dawno nie grała z nim w Bakugan. Ostatni raz wtedy kiedy...przeszła na jego stronę. W tedy kiedy zdradziła przyjaciół.

Niebieskooka potrząsnęła lekko głową, próbując przegnać tę myśl. To było kiedyś. To już jest przeszłość, a teraz trzeba skupić się na teraźniejszości i przyszłości.

-Znowu się zamyśliłaś. - powiedział Keith tym samym wyrywając ją z jej osobistego kącika rozmyślań. - Teraz też myślałaś o tym o czym wcześniej zaprzątałaś sobie głowę, a o czym nie chcesz mi powiedzieć?

-Powiedzmy.

Ponownie się do niego przytuliła.

-Tak bardzo mi ciebie brakowało. - szepnęła.

-Mi ciebie też.

Mira jeszcze chwilę trwała tak, przytulona do brata, po czym spojrzała na Wildę.

-Wilda, a z tobą wszystko dobrze? - spytała bakugana.

-Tak. Martwiłem się o ciebie. Nic cię już nie boli?

Mira spojrzała z uśmiechem na brata. On również się uśmiechał.

-Teraz już nie. - szepnęła.

-Ym...wybaczcie że przeszkadzam, ale... - do pokoju weszła Elajza. - trzeba by wyleczyć w końcu te rany, nie uważasz Mira? - spytała z uśmiechem machając jakimś pudełeczkiem. - To maść która pomoże w gojeniu ran. Ace też ją dostał. Zaleca się używanie jej rano i wieczorem. - podała Vestaliance pudełko.

-A jesteś pewne że ona poskutkuje? - spytał z powątpieniem Grit wpatrując się w swoje pudełeczko z maścią. - Nie sądzę żeby się sprawdziła.

-Weź nie pierdol, tylko bierz jak dają. - rzucił jak zwykle zirytowany Legroid.

Szarooki posłał mu gniewne spojrzenie, ale bakugan ciemności nic sobie z tego nie zrobił.

-Jeszcze nawet nie zacząłeś jej stosować. - rzekła Elajza spokojnie.

-No ale...ja uważam...

-Elajza zarwała całą noc, żeby znaleźć ten lek. - powiedział Gus.

Ace lekko zaczerwienił się ze wstydu. Nic już nie powiedział.

-EJ LUDZIE! - zawołała zdyszana Julie wpadając do pomieszczenia. Za nią przybiegli Runo i Baron.

-Matko, Julie co się stało? - zapytała Elajza.

-Coś z Danem i Elz? - spytał srebrnowłosą Gus.

-Jakbyś zgadł. Zniknęli. - wydyszała.

-Jak to?! - zawołała Elajza.

-Poszliśmy najpierw do Dana, ale nie zastaliśmy go w pokoju, potem poszliśmy do Elz, ale jej pokój też był pusty. - wytłumaczyła Runo.

-A co jak polecieli do pałacu Vexosów? - zapytał Baron.

-No właśnie! - poparła Leltoy'a Julie.

-Spokojnie, to że ich nie było w tym czasie w pokojach wcale nie świadczy o tym że polecieli do Vexosów. - próbował uspokoić ich Gus.

-Zabrali gantlety. - powiedziała Julie, powoli łapiąc oddech.

Wszyscy spojrzeli po sobie.

No i moje ferie dobiegły końca.
Dan: Trzeba wrócić do szkoły. :'(
Trzeba nauczyć się łaciny :'(
Shadow: Oj już tak nie beczcie.
Aż tak źle nie będzie.
No fakt.
I w końcu nastąpił ten cudowny
moment kiedy to Ace i Mira się przebudzili.
Tak. Oto po 22 rozdziałach w końcu się
ocknęli.
Dan: Z naciskiem na "22".
No, może z małym.
Dan: =="
Niedziela ładna, ale ten mróz już
niezbyt.

I choć jest zimno to muszę przyznać
że ciężko mi się pogodzić z faktem że
to już prawie luty, a co za tym idzie -
zima się kończy, wolno, ale jednak.
Dan: Ciekaw jestem kiedy będą
te odwilże o których tak wszyscy mówią.
Shadow: Chyba ich nie dożyjemy.
Dan: Nom.
W sumie nie wiem co mogłabym tu
jeszcze napisać więc...
Pozdrawiamy i miłej (kończącej się)
niedzieli życzymy^^.