Rozdzał 82: Pogoń za ogniem i ciemnością.

Odgłos kroków rozbrzmiał w pomieszczeniu napawając nas strachem.
Na moment one ucichły, ale chwilę potem znów było je słychać. Ich dźwięk narastał z każdą chwilą, zupełnie tak jakby osoba zbliżała się do garderoby. Złota klamka delikatnie się poruszyła, a ja i Dan mało nie dostaliśmy zawału. Oboje wstrzymaliśmy oddech, czekając na to co zaraz nastąpi. I wtedy zdarzył się cud. Opatrzność musiała nad nami czuwać bo w pokoju profesora otworzyły się drzwi i ktoś się odezwał:
-Profesorze Clay, król Zenoheld chce pana widzieć.
Po głosie rozpoznałam że był to Lync.
-Dobrze, już idę.
Usłyszeliśmy odgłos oddalających się kroków, i zamykanych drzwi. Wypuściliśmy powietrze z płuc dokładnie w tym samym momencie.
-Mało brakowało. - odetchnął Dan.
-I to jak mało.
-Boże dzięki ci. - Kuso złapał się za lewą pierś i osunął się na ziemię. - Myślałem że dostanę zawału.
-Może najpierw uratujmy, nasze bakugany, a najwyżej potem wrócimy tu i sprawdzimy czy Clay ma na laptopie jakieś plany Zenoheld'a. - powiedziała przenosząc wzrok na urządzenie.
-Nie. Trzeba wykorzystać okazję. Drago i Centurion nie mogą czekać to fakt, ale jeśli jest to ostatnia szansa na dokładniejsze poznanie planów wroga...to nie możemy odpuścić. Hm...Zadzwoniłbym do Marucho, gdyby nie fakt...
-...że oni nie wiedzą że tutaj jesteśmy. - dokończyłam za niego.
-Dobra, wymyślmy coś dobrego. Mamy mało czasu, a nie zapominajmy po co tu tak naprawdę przyszliśmy.
-Próbowaliśmy już kombinacji z jego imieniem i nazwiskiem, z nazwą jego planety, z imionami jego dzieci, nawet wymyśliliśmy hasło które zawiera imię Zenoheld'a. Ymmmmm...gdybyśmy tylko wiedzieli jak miała na imię jego żona. Ciekawe którego on się urodził!
-Ja wiem. Mira mi kiedyś mówiła.
-Serio?
-Tak, ale to było jeszcze zanim dołączyłyście do nas z Elajzą, w sensie do misji i Ruchu Oporu Bakugan.
Spojrzałam na ekran.
-"ClayFermin45"? - przeczytałam.
-No co? To hasło ma wszystko co powinno mieć. Duże litery, imię i nazwisko, liczby.
-Dobra to daj zatwierdź.
-Co? - spytał Kuso kiedy po raz już enty tego dnia wyświetlił się na ekranie czerwony komunikat, informujący że hasło jest niepoprawne.
Oparłam się o kremową ścianę pokoiku i podciągnęłam nogi do siebie. Zaczęłam zastanawiać się jakie hasło może tu pasować, kiedy doznałam olśnienia. Popatrzyłam na Dana, on też wyglądał jakby coś wymyślił.
-Wpadłeś na coś?
-Tak, a ty?
-Też.
-No to dajemy na trzy cztery.
-Daty urodzin Keith'a i Miry! - powiedzieliśmy w tym samym momencie. Staraliśmy się wypowiedzieć to głośno, aczkolwiek nie za głośno.
Spojrzeliśmy na siebie zdziwieni. Wymyśliliśmy to samo.
-Wiesz kiedy mają urodziny? - zapytałam.
-Tak. - gracz domeny ognia szybko wpisał to co miał wpisać i ku naszej radości hasło było poprawne.
-Pecieciku mój kochany, pokaż nam Zenousia plany. - mamrotał z uśmiechem Dan, na co ja się zaśmiałam i nachyliliśmy się nad komputerem.
-Panie Kuso nie ładnie tak grzebać w cudzych rzeczach. - rzuciłam z uśmiechem.
Może jeśli zdobędziemy dokładne plany Alternatywnego Systemu Zniszczenia to zdołamy jakoś w ten sposób pomóc naszym bakuganom i reszcie wszechświata przy okazji.
-Panno Brettley nie ładnie tak naigrywać się ze swojego lidera. - zaśmiał się. Sprzedałam mu przyjacielskiego kuksańca.
-No dobra, zobaczmy co to maleństwo ma w sobie. - Dan wszedł w dokumenty, jednak nic w nich nie był, a przynajmniej nic co dotyczyłoby planów zagłady wszechświata.
Wszedł do folderu ze zdjęciami. Tu też nie było nic ciekawego. Chociaż...
Kuso wszedł w jeden z folderów. Znajdowały się w nim zdjęcia Keith'a i Miry. Dan klikną na jedno zdjęcie. Przedstawiało ono Keith'a i Mirę jako maleńkie dzieci. Keith wyglądał na sześć lat, a Mira na trzy. Leżeli na fiołkowym kocyku. Keith miał lekko kręcone włosy w kolorze eozyny oraz nosił błękitną podkoszulkę i beżowe spodenki, a Mira miała ładne rude loczki i ubrana była w różową sukienkę. Poczułam jakieś dziwne ukłucie w środku.
-Słuchaj Dan może lepiej przestańmy oglądać ich zdjęcia. To jest naruszenie cudzej prywatności. - powiedziałam przypomniawszy sobie jak niegdyś ciocia Melinda przeglądała mojego własnego laptopa.
-Teoretycznie nie robimy nic złego. Może on ma gdzieś zdjęcia jakichś planów, bądź projektów. - odpowiedział. - Z resztą, Keith i Mira nie zabiją nas chyba za to że przeglądamy ich zdjęcia...co nie?
-Noooo teoretycznie nie powinni. - odpłaciłam mu się tym samym.
Krótki chichot wydobył się z gardła chłopaka.
Wojownik Dragonoid'a klikną na inne zdjęcie. Przedstawiało Keith'a jak trzyma Mirę która  zdmuchuje świeczki na urodzinowym torcie. Kolejne przedstawiało Keith'a i Mirę pośród krzaków róż. Na następnym widać było park i ławkę. Na ławce siedział Keith (na oko mógł mieć trzynaście lat) z przyciągniętymi kolanami pod brodę, uśmiechał się delikatnie. Na ziemi siedziała roześmiana Mira, i w sumie nie byłoby w tym zdjęciu nic dziwnego gdyby nie to że obok Spectry siedziała jakaś dziewczyna. Siedziała ona w identyczny sposób jak on i stykała się z nim plecami. Na jej ustach również był uśmiech. Miała różowe oczy i długie sięgające za kolana włosy w kolorze delikatnego fioletu z różem.
-Co to za dziewczyna? - spytał Dan.
-Czekaj najedź na to zdjęcie. - wskazałam obrazek.
Dan otworzył je. Na tym zdjęciu widać było jedynie Keith'a i tę dziewczynę. I też w parku, pośród różanych krzaczków.
-"Keith i Gwen". Tak podpisane jest to zdjęcie. - przeczytał Daniel.
-Ciekawe kim jest ta dziewczyna. - zastanowiłam się ku własnemu zdziwieniu czując delikatne ukłucie w sercu. Nie byłam ze Spectrą blisko, ledwo udaje mi się z nim dogadać przez to jego chłodne podejście w stosunku do mnie, a mimo to patrząc na to zdjęcie czuję coś jakby...zazdrość? Tylko czemu? Jak już wcześniej wspomniałam nie jestem z nim blisko. Imponuje mi swoimi umiejętnościami w grze, i swoim dojrzałym podejściem do sytuacji, i chciałabym w sumie żeby traktował mnie na równi z innymi, ale naprawdę tylko tyle wystarczy żebym poczuła się zazdrosna o kogoś kogo nie znam? - Ciekawe, nie powiem.
-W folderze jest pełno zdjęć tej dziewczyny z Keith'em jak i zdjęć jego samego z Mirą. - powiedział Dan.
Spojrzałam na ekran chcąc jeszcze przez chwilę przyjrzeć się zdjęciu Gwen, kiedy zauważyłam że tym razem Dan wyświetlił inny obraz. Widniał na nim wizerunek kobiety o długich rudych włosach i niebieskich oczach w takim samym odcieniu jak oczy Miry oraz...profesor Clay. Obejmował on kobietę. Oboje byli uśmiechnięci, a patrząc na rudowłosą dostrzegłam delikatnie zaokrąglony brzuszek.
-Ta kobieta to mama Miry i Keith'a. - wymamrotał Dan. Fotografia ta podpisana była jako: "Velsoria i Clay". Kolejne zdjęcie zrobione zostało w szpitalu. Ta sama rudowłosa kobieta siedziała na łóżku i trzymała w objęciach maleńkie dzieciątko, a obok Velsorii siedział Keith i patrzył radosnym wzrokiem na dziecko którym musiała być Mira. Pod obrazem był podpis: "Dzieci z mamą".
Potem było jeszcze kilka zdjęć, ale na wszystkich widniała mama rodzeństwa, trzyletni Keith i Mira która różniła się zaledwie tym że miała kilka miesięcy. Jedna fotografia szczególnie przykuła uwagę Dana. Nie różniła się niczym od poprzednich poza ubiorami osób przedstawionych na niej i scenerią, a także napisem zamieszczonym pod nią: "Ostatnie zdjęcie Miry i Keith'a z matką".
-O matko. - wyrwało się mi i Danowi.
Nie byliśmy w stanie nic więcej powiedzieć.
Przecież Mira na tym zdjęciu wyglądała na kilka miesięcy, a Keith na trzy latka. Więcej bym im nie dała.
-W niedługim czasie po zrobieniu tego zdjęcia ich mama musiała...umrzeć. - wymamrotał Dan.
I kiedy wpatrywałam się tak w to zdjęcie, a po głowie chodziły mi słowa Dana w uszach zaczęło mi dźwięczeć jedno słowo: śmierć.
Śmierć.
Śmierć.
Śmierć.
Śmierć.
ŚMIERĆ.
ŚMIERĆ.
ŚMIERĆ.
ŚMIERĆ.
Ś m i e r ć.
Ś m i e r ć.
Ś m i e r ć.
Ś M I E R Ć.
Ś M I E R Ć.
To jedno słowo przypomniało mi o czymś. Jednak z początku nie wiedziałam o czym, nie musiała się długo zastanawiać, bo dość szybko dotarło do mnie co to jest to "coś".
Drago i Centurion.
-Drago i Centurion. - wyszeptałam patrząc na Dana.
On z początku nie wiedział o co mi chodzi, po chwili jednak wszystko do niego dotarło. Zostawił laptop nawet go nie wyłączając i nie odkładając na miejsce. Zerwaliśmy się na równe nogi i szybko wdrapaliśmy się z powrotem do tunelu. Staraliśmy się szybko przemieszczać, ale niestety rozmiary szybu wentylacyjnego znacznie nam to utrudniały. Zużywaliśmy przy tym potrzebne siły i nerwy.
Po kilku z trudem przebytych metrach zatrzymaliśmy się, a żeby odsapnąć i nabrać sił.
-Mam tylko nadzieję że kiedy odnajdziemy nasze bakugany, to w ich pobliżu nikt nie będzie się kręcił. - powiedział Dan.
-Również na to liczę.
-Coś mi jednak mówi że tak się nie stanie.
-Módlmy się by jednak twoje przypuszczenia były mylne, i obyśmy zastali ich samych. - powiedziałam.
-Oby bo inaczej ciężko będzie nam...
Dwa potężne rozdzierające przestrzeń, przesiąknięte bólem i cierpieniem ryki dobiegły do uszu naszej dwójki, i tym samym sprawiły że słowa zamarły na ustach Dana.
Drago i Centurion.

Na początek chciała bym powitać
was w nowym roku 2017. :)
No teoretycznie mogę mówić że mam 17 lat.
Dan: Jeszcze jakieś 4 miesiące...jakoś tak.
Nie było mnie tu jakieś 22 dni, co daje nam prawie
miesiąc.
Ferie mi trwają, i staram się nie myśleć o szkole,
ale jak sobie pomyślę co mnie czeka
po powrocie to...ble.
Na półrocze oceny w miarę dobre, z samopoczuciem gorzej.

W prawdzie nie mam żadnego zagrożenia
(tak, sytuacja z
matematyki opanowana ^^, przynajmniej na razie >.>)
ale mam wrażenie że mogłam się bardziej postarać...
przynajmniej z tych przedmiotów które mam na
poziomie rozszerzonym >.>
Tak się zastanawiam czy nie miałam dodać czegoś
jeszcze do rozdziału...Nie, chyba jest wszystko.

Dobra, nie będę gadać o szkole, są ferie,
trza korzystać.
W sumie wypadałoby wyjaśnić tak długą nieobecność.
Nie publikowałam nic ponieważ miałam
problemy z Internetem.
A dokładniej z jego brakiem.
No, ale na całe szczęście przyszli mili panowie
i oddali mi mój Internet.
I niech mi go więcej nie zabierają, dobrze im radzę >.>
~Dalsza część podsumowania pod rozdziałem 83
bo pod tym mi się już nie chce.~Nie no żart :D Oczywiście że mi się chce pisać ^.^