Rozdział 73: You would be able to kill just to repeat this day? You'd do it for the Perfect Core?

Runo stała pod drzwiami do pokoju swojego chłopaka. Tkwiła już tam dobre pięć minut. Na początku myślała że po prostu wejdzie i z nim porozmawia, ale najwyraźniej było to trudniejsze niż się wydawało. Swój wzrok przeniosła z klamki na drzwi. Nie wiedziała jaki widok może za nimi zastać. Śpiącego Dana, czy może zdruzgotanego. Zbliżyła dłoń do klamki, ale jej nie nacisnęła. Nawet jej nie dotknęła. Tigrerra widziała smutek i niepewność które malowały się na twarzy jej Wojowniczki.
-Runo...
Błękitno-włosa cofnęła nieco dłoń, ale nadal wpatrywała się w klamkę. Zacisnęła dłoń w pięść.
Stała tak chwilę ze spuszczoną głową.
Usłyszała odgłos otwieranych drzwi i już chwilę potem stała twarzą w twarz z Danem.
-Dan... - tylko tyle była w stanie powiedzieć.
Nie mówili nic dłuższą chwilę tylko patrzyli na siebie.
"Powiedz coś w końcu idioto. Chce usłyszeć twój głos. No powiedz...proszę...Dan..."
Runo jednak nie miała zamiaru wypowiadać tego na głos. Nie wiedziała co ma powiedzieć, o co spytać, co poradzić, jak pocieszyć...więc po prostu przytuliła się do niego. Kuso objął ją i wtulił się w jej szyję. Dziewczyna czuła jego oddech i słyszała równo bijące serce.
Dan puścił zielonooką i wszedł do pokoju. Wojowniczka Haos'a weszła za nim i zamknęła za sobą drzwi.
-Nie było cię na śniadaniu. I na obiedzie. Nie jesteś głodny?
-Nie. - wyszeptał.
-Dan, wszyscy dobrze wiemy że tęsknisz za Drago, ale nie martw się my...
-Co? Uratujecie go? - spytał oschle po czym wybuchł szyderczym śmiechem. Runo mimowolnie się wzdrygnęła.
Uznała że nie warto się na niego drzeć. Nie tym razem.
-Wiesz, my przynajmniej coś robimy. - odrzekła równie oschłym tonem.
-Tak? - tym razem w głosie szatyna nie było, ani grama szyderstwa.
-Tak. Nie siedzimy i nie użalamy się nad sobą. Elajza pilnuje Miry i Ace'a. Nawet nie zapytałeś się co u nich. Myślisz że jak będziesz tu siedział i rozpaczał to pomożesz Drago? Nie. Nam wszystkim go brakuje. Tak samo jak Centurion'a. Bez nich to wszystko wygląda na niekompletne. W końcu nie tylko my należymy do Młodych Wojowników Bakugan. Należą do nich także nasze bakugany. Też są częścią drużyny.
-Wiem o tym, ale powiedz mi co ja mam zrobić? Nie mam bakugana, więc nie mam też jak stanąć z Vexos'ami do walki. Elz ma podobnie. Ja nie chcę narażać nikogo z was więc...
-My sobie świetnie zdajemy z tego sprawę Dan. - nastolatka podeszła do niego. - I zawsze, czegokolwiek nie wymyślisz, będziemy cię wspierać. - wyszeptała.
Patrzyli sobie w oczy dłuższą chwilę. W końcu Wojownik Dragonoid'a złapał swoją dziewczynę w tali, przyciągną ją do siebie i...pocałował.
Zaskoczenie które wpłynęło na twarz Runo, szybko zniknęło tym samym sprawiając że błękitno-włosa zarzuciła Danowi ręce na szyję.
-Czyli co będziesz walczył o Drago? - zapytała Runo kiedy już się od siebie oderwali.
Szatyn z westchnieniem zawodu powiedział:
-No będę. - oświadczył ze smutnym wyrazem twarzy i westchną.
Runo wzięła się pod boki i spojrzała na niego z uniesioną brwią i uśmiechem typu: "Mhm, tak, tak."
Kuso na ten widok roześmiał się. Przyciągną dziewczynę do siebie tak że stykali się czołami.
-Obiecuję. - szepną, splatając przy tym ich dłonie.

***

muzyka

Zrobiło się już ciemno. Księżyc powoli wschodził i coraz więcej gwiazd pojawiało się na niebie.
Elz nadal tkwiła na parapecie. Patrzyła w księżyc.
-Kiedyś też była taka ładna noc. Wtedy kiedy leciałam z Centurionem nad Warnington. I wtedy kiedy...z nieba zaczęły spadać karty do Bakugana. - szepnęła do siebie podciągając kolana pod brodę i ukrywając w nich twarz.
"A chociażby po to żeby poinformować nas o ich śmierci."
-Mylisz się Legroidzie. Oni żyją, przekonasz się o tym. Tylko że...Elajza ma rację. Nie można się tak smucić. Trzeba działać. - dziewczyna przymknęła oczy. Wspomnieniami wróciła do pewnego dnia. Do dnia który odmienił nie tylko jej życie, ale wszystkich dzieciaków z całego świata.
"Była wiosna kiedy delikatny wiatr przemierzał ulice miasta, podrywając do tańca liście, kwiaty i korony drzew.
Białowłosa dziewczyna biegnąc przemierzała ulice. Zmierzała w stronę jednego z wielu wzgórz które znajdowały się blisko miasta. Kiedy budynki zaczynały coraz rzadziej występować, a więcej było drzew i delikatnych wzniesień terenu, dziewczyna zyskała pewność że jest już blisko lasu. Oczywiście nie miała zamiaru przez niego iść. Niewątpliwie droga wiodąca przez las był krótsza, ale w tych ciemnościach raczej niewiele by zobaczyła, a rozładowany telefon na nic by się jej nie zdał. Postanowiła obejść las. Na jego skraju znajdowała się mała ścieżka. Zdecydowała się nią iść.
Od czasu do czasu spoglądała z obawą w oczach, na krzaki i drzewa po swojej lewej stronie. Nie obawiała się ciemności, ale tego co mogło się w niej czaić. W jej szkole bowiem krążyły plotki iż w tutejszych lasach mogą być wilki. Niewiele osób w to wierzyło, ponieważ warningtońskie lasy nie były aż tak duże, tym samym nie mogłyby stanowić schronienia dla takiego zwierzęcia jak wilk. Jednakże byli też i tacy którzy dawali wiarę tym plotkom, a nawet przywoływali w rozmowach przykłady osób które widziały wilki w tutejszych lasach. Jakby jednak na to nie spojrzeć były to wciąż plotki rozpowiadane przez uczniów.
"Plotki plotkami, ale i tak się cykam." - pomyślała ze wstydem dziewczyna.
Na całe szczęście w końcu minęła las i weszła na szczyt wzgórza. Spojrzała w niebo które całe zasypane było gwiazdami.
"Tej nocy lśnią pięknej niż zwykle."
I rzeczywiście gwiazdy świeciły tej nocy o wiele jaśniej i piękniej niż zwykle. A przynajmniej takie wrażenie mogłaby odnieść osoba patrząca na nie, nie tylko Elz, ale każdy inny mieszkaniec Warnington. W tym momencie gwiazdy były zjawiskowe. Migotały radośnie, tak jakby na coś czekały. Jakby chciały ogłosić uśpionemu miastu że oto tej nocy wydarzy się coś niezwykłego.
Spuściła głowę.
"Szkoda że ja nie jestem jak jedna z tych gwiazd. Zazdroszczę im tego że mogą był wysoko i widzieć wszystko, że mogą całymi nocami, tańczyć z księżycem po atramentowym niebie. One nie muszą chodzić do szkoły i uczyć się ciężkich przedmiotów. One nie piszą kartkówek i sprawdzianów, nie jest im zimno w zimie, i nie jest im gorąco w lecie."
Elizabeth roześmiała się na tę myśl. Bawiło ją to jak czasami głupie i nierealne ma myśli.
Nagle jakiś przedmiot musnął jej nagie ramię. Odwróciła się chcąc zobaczyć co to. Na trawie pośród ciemności leżała karta. Dziewczyna przekrzywiła lekko głowę i zmarszczyła brwi. Zaraz obok przeleciała druga karta świecąca zieloną poświatą. Jednak straciła swój blask gdy tylko zetknęła się z podłożem. Brettley uniosła twarz w stronę nieboskłonu. To co zobaczyła wyparło jej powietrze z płuc. Z nieba spadały karty. Najprawdziwsze karty. I każdą z nich otaczała zielona poświata. Istny deszcz kart - tak można by nazwać to co rozgrywało się przed oczami dziewczyny. Niepewnie wystawiła przed siebie otwartą dłoń. Karta która na nią spadła przestała świecić się gdy tylko dotknęła jej skóry. Białowłosa zacisnęła na niej palce. Deszcz kart się nie kończył. Spadały i spadały. I wyglądały tak jakby nigdy nie miały już przestać.
Trzynastolatka założyła bluzę, zaciągnęła kaptur na głowę i czym prędzej zbiegła ze wzgórza. Pędem ruszyła chodnikiem w stronę domu. Wszędzie znajdowały się te dziwne karty. Kiedy znalazła się na obrzeżach miasta zauważyła że i tutaj ich nie brakuje. Porozrzucane niczym śmieci na trawnikach, chodnikach, dachach, po prostu wszędzie. I nadal ich przybywało. Przyciskając jedną z nich kurczowo do klatki piersiowej, dziewczyna biegła w dobrze sobie znanym kierunku. Do domu. Kiedy poczuła pod podeszwami swoich czarnych trampek znajomy żwir, zaprzestała biegu. Podeszła do drzwi domu i otworzyła je. Schowała kartę do kieszeni długiej czerwonej bluzy i weszła do środka. Czuła zapach naleśników wydobywający się z kuchni i słyszała gwizd czajnika oznajmujący że woda już się zagotowała. Weszła do jasno oświetlonej kuchni. Nikogo nie było. Z kuchni poszła do salonu. Ciotka Melinda siedziała na kanapie z kubkiem parującej herbaty. Nie usłyszała siostrzenicy przez grający telewizor.
Elz rzuciła szybkie spojrzenie w stronę urządzenia. Reporter wiadomości właśnie opowiadał o jakimś wypadku na lotnisku.
-Co robisz ciociu?
-Oglądam wiadomości. Czekam na prognozę pogody. - Melinda uśmiechnęła się do dziewczyny.- Mam nadzieję że będzie jutro słońce.
Elizabeth podeszła do okna i odsunęła delikatnie jasno żółtą zasłonę.
"Cóż na razie puki co jest deszcz." - pomyślała dziewczyna patrząc na karty spadające na ulicę.
-Chyba zrobię sobie herbaty. - oznajmiła Elz od niechcenia. Poszła do kuchni. Wyjęła kubek i torebeczkę herbaty. Wlała gorącą wodę i wsypała cukier po czym złapała za ucho kubka i ostrożnie poszła na schody.
-Powiedz cioci Clarze żeby nie prasowała obrusów bo ja to potem zrobię! - zawołała jeszcze Melinda.
-Okej.
Stawiając powoli kroki Elz w końcu dotarła na górę.
-Ciociu! - zapukała do drzwi sypialni cioci Clary. - Ciocia Melinda kazała przekazać żebyś nie prasowała obrusów bo ona to później zrobi.
-Dobrze! - odpowiedziała zza drzwi kobieta.
Udało jej się dostarczyć kubek do pokoju w całości. Zapaliła światło i odstawiła naczynie z napojem  na biurko. Podeszła do okna. Deszcz kart jakby przybrał na sile.
"Jak tak dalej pójdzie to utoniemy w tych kartach."
Sięgnęła do kieszeni i wyjęła znalezisko.
Karta był czarna z szarym okręgiem, pośrodku. Linie tworzące "pęknięcia" na karcie wpadały prosto do tego dziwnego okręgu w którym również znajdowały się różne zygzaki. Odwróciła ją na drugą stronę. Tu także znajdowały się okręgi. Wzdłuż nich biegły jakieś przedziwne symbole, coś jakby litery, w każdym razie tajemnicze znaki jej nic nie mówiły. Sześć kolorowych symboli natomiast przykuło jej uwagę. Były one ułożone tak że tworzyły okrąg. W środku tego okręgu były linie które przecinały się ze sobą i łączyły poszczególne symbole ze sobą. Przejechała palcem od niebieskiego symbolu do brązowego. Potem od zielonego do żółtego i na końcu od czarownego do czarnego. Przyjrzała się temu ostatniemu. Dziwny symbol jak i sam jego kolor kojarzyły jej się z ciemnością, z nocą, mrokiem. Odwróciła wzrok od karty na okno. Wyjrzała na ulicę i zauważyła że kart spada coraz mniej. Jeszcze raz spojrzała na tą którą trzymała.
"Ciekawe...czym ona jest. I dlaczego spadło ich tak wiele?" - spytała siebie w myślach ponownie spoglądając przez okno na karty walające się po jezdni i innych rzeczach.
Przysiadła do biurka i włączyła laptop.
Weszła na Fcebook'a. Od razu zasypały ją posty związane z tymi kartami. Użytkownicy portalu umieszczali w postach zdjęcia tych kart, zdjęcia ulic, domów zasypanych nimi oraz pytania typu: "Co to za karty? Kto jeszcze taką znalazł? Wie ktoś co to jest i skąd się to wzięło? "
Wiele osób udzielało odpowiedzi na tego typu pytania. Każdy post liczył przynajmniej sto komentarzy.
"Ok-ej. Może odpuszczę sobie to źródło informacji."
Zaczęła przeszukiwać Internet w poszukiwaniu jakichś pomocnych informacji. Żadnych nie znalazła.
"I czemu ja się dziwię? Przecież te karty zaczęły spadać z nieba jakiś kwadrans temu."
Następnego ranka do uszu Brettley dotarły wołania cioci Melindy.
-Elz wstawaj! Spóźnisz się do szkoły!
-Mmm...jest jeszcze wcześnie. - wymruczała ziewając. Lekko uchyliła powieki. Od razu rzucił jej się w oczy budzik wskazujący godzinę 7:42.
-Co?! - podniosła gwałtownie głowę. Spostrzegła że zasnęła przy biurku. Omiotła wzrokiem otwarty laptop, kartę i niedopitą herbatę. Wczoraj do pierwszej w nocy przekopywała Internet. - O matulu za osiemnaście minut mam lekcje!
Szybko wstała i migiem zaczęła biegać po pokoju w poszukiwaniu mundurka.
-Ja nie mogę, ja nie mogę, ja nie mogę! - panikowała.
Starała się jak najszybciej ubrać, a gdy już jej się to udało zgarnęła torbę i zbiegła na dół.
-A śniadanie? - spytała ją ciocia Sophie z kuchni.
Elz w tym czasie siedziała w przedpokoju i ubierała buty.
-Nie zjem dzisiaj. Za chwilę się spóźnię.
-To co takiego robiłaś w nocy że światło paliło się u ciebie do pierwszej? - ciotka Melinda oparła się o futrynę drzwi i ze skrzyżowanymi rękami na piersiach patrzyła na swoją podopieczną. Nie była zła na Elz, choć jej mina mogła mówić coś innego.
-Em...ja...robiłam...no...może powiem wam potem, teraz muszę lecieć. - rzuciła na pożegnanie i wybiegła. Przebierała nogami najszybciej jak mogła. Kiedy w oddali zamajaczyły jej przed oczami mury szkoły uśmiechnęła się. Przyśpieszyła.
-Z drogi, sorry, dajcie przejść, przepraszam! - wołała wymijając uczniów. Pokonała stopnie schodów i wpadła jak burza do budynku.
"Gdzie ja teraz mam? Aaaaaa sala numer 154."
Wbiegła na schody.
-Jezu, dziewczyno kto cię tak załatwił? - spytała przyjaciółkę Lidia.
Elz spojrzała na nią nic nie rozumiejąc. Dyszała ciężko po długim i wyczerpującym biegu i właśnie opierała ręce o kolana.
Lidia wyjęła telefon z kieszeni. Elizabeth przyjrzała się swojemu odbiciu w nim. Włosy miała w totalnym nieładzie, krawat mocno obluzowany, jeden rękaw marynarki podwinięty, a skarpetki były założone na lewą stronę.
-Zaspałam i...ten no...wiesz...
-Dzwoniłam do ciebie.
-Rozładował mi się telefon.
-Spoko. Doprowadź się teraz czym prędzej do ładu zanim Jej Wysokość i jej damy dworu się tutaj zjawią. - powiedziała robiąc palcami cudzysłów przy "Jej Wysokości" i "damach dworu".
Młoda Brettley dobrze wiedziała o kim mówi jej przyjaciółka. "Damy strojne w elegancję".
-Nie wiem co za pojeb wymyślił tę nazwę, ale z pewnością nie był trzeźwy kiedy wpadła mu ona do głowy. - odezwał się ich kolega z klasy William.
Był typowym cwaniakiem z bezczelnym uśmiechem wiecznie przyczepionym do ust.
-Mówisz o Damach? - spytała Elz.
-A o kimże innym miałbym mówić? Coś dzisiaj nie myślisz Elz.
-Odczep się. Ja wciąż śpię.
-Właśnie widzę.
-Elz ty też wczoraj widziałaś ten deszcz kart? - zapytała Lidia.
-Wszyscy o tym mówią. To nocne zdarzenie jest tematem rozmów dzieciaków z całego świata. - powiedział William.
Elz rozejrzała się. Wszyscy uczniowie mówili podekscytowanymi głosami, ale szeptali. Jedno było pewne: wydarzenie wczorajszej nocy nie mogło przejść bez szumu.
-Tak.
-To było niesamowite. - stwierdziła Lidia ze szczerym uśmiechem.
-No, ale właściwie to co to za karty? Przekopałam wczoraj chyba cały Internet i nic szczególnego nie znalazłam.
William i brunetka wzruszyli ramionami.
-Każdy się nad tym zastanawia. Ponoć po necie krąży już sporo plotek na ten temat, ale coś nie chce mi się w to wierzyć. Wszyscy są mega zaaferowani tą sytuacją. 
-Najdziwniejsze jest jednak to że te karty spadała prosto z NIEBA. - wyszeptała Lidia.
-Na chwilę obecną chyba nikt nie może nam pomóc. Nikt nam nie powie co to za karty, ani też skąd się tutaj wzięły...a przynajmniej na razie. - powiedziała białowłosa.
-Hej! - do trójki znajomych podeszły trzy dziewczyny i trzej chłopcy. - Obstawiam że rozmawiacie o tym o czym myślę że rozmawiacie.
-Jeśli mówisz o tych kartach to tak. - Lidia odgarnęła niesforny lok brązowych włosów za ucho.
-Każdy o tym mówi. KAŻDY. - powiedziała Lucy. 
-Nikt nie wie co to jest, skąd to jest, ani do czego to jest. - odezwał się chłopak o brązowych włosach - Oliver.
-To niech lepiej ktoś się dowie, bo zaczynam się bać. - mruknęła Lidia.
-A właśnie na jaki kolor świeciły się wasze karty gdy tylko ich dotknęliście? - spytała dziewczyna o krótkich, kręconych, rudych włosach.
-Co? Nie rozumiem. - Elz spojrzała na nią pytająco.
-No bo kiedy ja dotknęłam swojej karty - tu wyjęła ją z kieszeni marynarki. - to zaświeciła się na niebiesko, a potem wyłoniła się z niej jakaś niebieska kulka. Na początku nie wiedziałam o co chodzi, przyglądałam się tej kulce, a kiedy jej dotknęłam...ta się otworzyła. - ponownie sięgnęła do kieszeni i wyjęła ów przedmiot.
-Ymmm...zamknęłaś ją z powrotem? - spytał Ethan z przekąsem patrząc na niebieską kulkę.
-Coś ty. Kiedy tylko się otworzyła, tak się wystraszyłam że aż ją upuściłam. Potem jednak podniosłam ją z powrotem i położyłam na stoliku. Jak rano zbierałam się do szkoły to ona była zamknięta.
-Czyli co? Sama się zamknęła? - zapytał William.
-Nie mam pojęcia.
-W sumie to...mnie też się to przydarzyło. - powiedziała Lucy. - Karta zaświeciła się na zielono, ale nic z niej nie wyszło.
-Może wyjdzie potem? - podsunęła Ella.
-Moja się zaświeciła, i o losie wyłoniła się z niej ta sama kulka co u ciebie Ella. - Lidia zwróciła się do rudowłosej. - Tylko że ta moja jest białożółta. 
-A mówiliście o tym w ogóle rodzicom? - spytała blondynka imieniem Kimberly. - Bo ja swoim nic o tym nie wspomniałam.
Całe towarzystwo pokręciło głowami na "nie".
-Dobra, chodźmy na lekcję. Bo jeszcze nam spóźnienia powpisują. - Lidia zaczęła iść do sali.
-Serio z twojej karty się coś wyłoniło? - Elizabeth złapała przyjaciółkę za ramię.
-Tak, ale nie otworzyło się.
-Mi nic takiego się nie przytrafiło. - wyznała Elz.
-Naprawdę?
Białowłosa potwierdziła skinięciem głowy.
-Brettley, Bernard wchodzicie czy nie? - z sali dobiegł je głos nauczycielki.
-Oczywiście że wchodzą. One aż gonią. Nareszcie matematyka. Nie mogłem się jej doczekać. - William zarzucił obu dziewczynom ramiona na szyje i wszedł z nimi do klasy. Nauczycielka popatrzyła z uśmiechem rozbawienia na chłopaka.
-Rusz się Olsen. - zaśmiała się Kimberly i popchnęła chłopaka.
-No dobra już skończcie. William, Lidia, Elz, Kimberly wchodźcie już.
Elz wróciwszy po zajęciach do domu, rzuciła się na łóżko w swoim pokoju. 
-Ahhh...i na reszcie w domu. Leżała tak chwilę. Kiedy jednak kolana zaczęły ją boleć podniosła się i podeszła do biurka. Podniosła kartę. Ponownie przyjrzała się jej uważnie. Jednym szybkim ruchem obróciła ją na drugą stronę i wtedy karta zaświeciła na fioletowo. Jednak najdziwniejsze było to że zaświeciła tylko z jednej strony. Elz wystraszyła się i cisnęła kartę w kąt. Obróciła się na pięcie z zamiarem oddalenia się gdy usłyszała dźwięk przedmiotu uderzającego o podłogę oraz jakiś dziwny świst. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt że odgłos ten był zbyt głośny jak na kartę rzuconą o ziemię. Świst na pewno wywołała karta, ale ten drugi dźwięk? Ten drugi na pewno nie wywołała karta. Dziewczyna odwróciła się. W kącie pokoju tuż przy szafie leżały dwa przedmioty: karta którą przed chwilą rzuciła i mała czarnofioletowa kulka.
Elizabeth podeszła szybko do przedmiotów i zgarnęła je z ziemi. Szczególnie zainteresowała się kulką.
-Hmmm...to pewnie to o czym mówiła Ella. - dziewczyna uważnie przyglądała się przedmiotowi swoimi fioletowymi oczami. Postukała palcem wskazującym w czarnofioletowe znalezisko i wtedy kulka się otworzyła. Elz upuściła ją zaskoczona. Przedmiot poturlał się po ziemi.
-To wygląda...jak...żółw. - stwierdziła kiedy znów chwyciła kulistą rzecz do ręki."
Żółwoid był moim pierwszym bakuganem. - wyszeptała. - Miałam ich trochę. Do puki nie spotkałam Maskarada. Zabrał mi je, ale Centuriona mi nie odebrał.
Pociągnęła nosem i przyłożyła głowę do chłodnej szyby.
-Weź się w garść dziewczyno! - zawołała Myrna.
-Jak? Chcę mu pomóc, ale nie wiem jak mam to zrobić.
-Porozmawiaj z Kuso. Wymyślcie coś.
-A nie możesz nam pomóc?
-Nie będę cię we wszystkim wyręczać, ale musicie szybko działać. Zenoheld nie może ich dostać. Żeby jego plan zadziałał musi mieć oba Rdzenie. Na nic mu się nie zda tylko jeden z nich.
-Naprawdę?
-Tak. Rdzeń Nieskończoności jest kulą pozytywnej energii potrafiącej naprawić szkody. Potrafi przywrócić do życia, uleczyć. Jest zupełnym przeciwieństwem swojego siostrzanego Rdzenia. Nieskończoność może tworzyć najprawdziwsze cuda, a Cisza nie. Rdzeń Ciszy jest za to rdzeniem który tylko niszczy. Żeby w świecie bakuganów panowała ogólna harmonia i ład te dwa skupiska energii muszą się łączyć. Razem tworzą Perfekcyjny Rdzeń.
Białowłosa Wojowniczka Darkus'a pokiwała głową ze zrozumieniem.
-Rzeczywiście, zapomniałam o tym. A Centurion tyle mi o tym mówił.
-No więc? Ogarniesz się czy może moje słowa tak samo jak Elajzy pójdą w zapomnienie?
-Obie mi bardzo pomogłyście...i obie macie rację. Muszę pogadać z Danem.
Chwyciła za telefon.

No to w takim razie
rozdział 73 możemy sobie odhaczyć.
Jestem szczerze zdumiona jego długością.
Wydaje mi się że jest on jak do tej pory
najdłuższym rozdziałem opublikowanym na
tym blogu, aczkolwiek mogę się mylić.
Wyszedł prawie tak jak chciałam(jest w nim drobne
niedociągnięcie, ale i tak jestem z niego
dumna^^).
Dan: A z jakiego rozdziału
ty nie jesteś dumna? >.>
Yyyyy...nie wiem.
Rozdział 74 opublikuję w przyszłym tygodniu
gdzieś tak na dniach powszednich.
Shadow: Nooo jakbym ja sobie labę zrobił to
też bym sobie mógł pozwolić na takie
szastanie rozdziałami na lewo i prawo <.<
Nie robię sobie laby jasne?
Powód jest zupełnie inny.
Shadow: Jasne, jasne.
Tak więc mam nadzieję że rozdział
choć trochę wam się podobał i pozdrawiam ^^