Rozdział 52: Telefon i inne sprawy

 

DRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY!!!

Przekręciłam się na drugi bok.

DRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY!!!

To tylko durne pikanie.

DRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY!!!

Albo jakaś wersja remix Feel Like Falling.

DRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY!!!

A może nie? Śpij dalej.

DRYYYYYYYY...

-ELZ!-ktoś krzykną moje imię prosto do mojego ucha.

-AAAAAA!-krzyknęłam kiedy znalazłam się na podłodze.-Co jest?!

W mgnieniu oka poderwałam się do pozycji siedzącej.

Rozejrzałam się wokoło. To nie jest mój pokój. A no tak. Zapomniałam. Leżałam w łóżku w pokoju Dana. Przedziwne pikanie nawet na moment nie ucichło. Spojrzałam na szafkę nocną. Leżała tam komórka Dana i to właśnie z niej wydobywał się ten dziwny odgłos.. Odrzuciłam kołdrę i wstałam z łóżka. Ciekawe gdzie podział się jego właściciel.

-Co się stało Centurionie? Dlaczego tak krzyknąłeś?

-Chciałem cię po prostu obudzić. Usłyszałem telefon Dana. Pomyślałem że to może jego rodzice dzwonią więc postanowiłem cię obudzić. Wybacz. Normalnie bym tego nie zrobił.

-Nic nie szkodzi. A gdzie jest Dan?

-Po tym jak zasnęłaś, Dan przeniósł cię do swojego łóżka i wyszedł. Nie powiedział mi dokąd idzie.

-Pewnie poszedł do reszty. Która jest godzina?-spytałam choć tak na prawdę nie oczekiwałam odpowiedzi na to pytanie. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu Daniela. Godzina 16:06. Na wyświetlaczu oprócz godziny pojawił się również komunikat o nieodebranym połączeniu.

-Zaniosę mu telefon.

Poprawiłam pościel i poduszki i wyszłam z pokoju zabierając ze sobą komórkę Dana.

-Nawet dywan jest chłodny.-szepnęłam czując zimno bijące od grubej warstwy materiału po której stąpałam.

-Może najpierw załóż buty?

Bez gadania wróciłam się do pokoju. Kiedy już miałam na nogach kozaki poszłam do jadalni w nadziei że zastane tam Dana. Nie było go. Za to byli Ace, Baron, Julie...no praktycznie wszyscy poza Danem, Runo, Spectrą i Mirą.

Usiadłam na krześle na przeciwko Ace.

-Wiesz gdzie jest Dan?-zadałam mu pytanie.

-Poszedł gdzieś z Runo. A bo co?

Zamachałam telefonem który trzymałam w dłoni.

-To jego?

-No raczej.

-Zaraz pewnie wróci.

-Mam nadzieję.

-Spokojnie nic mu się nie stanie. Jest przecież z Runo.

-No właśnie. Jest z Runo. Mam nadzieje że nie palnie żadnej głupoty bo dostanie od niej w łeb.

-Aż tak się o niego martwisz?

-Wiesz bardziej martwię się o Runo. Czasami jak Dan coś powie to można kurwicy dostać.-Ace zaśmiał się, a ja dodałam:-Szkoda jej nerwów.

Kiedy Grit przestał się śmiać nachylił się w moją stronę i spytał szeptem:

-Ej to prawda że martwiłaś się o Vexosów?-spytał uśmiechając się przy tym złośliwie.

-Co proszę?-zapytałam. W tym momencie musiałam mieć naprawdę bezcenną minę bo szarooki parskną gromkim śmiechem przy okazji zwracając na nas uwagę reszty.

-Co go tak śmieszy?-spytała Julie wskazując na Ace'a.

-A nic takiego.-powiedziałam z lekkim zakłopotaniem. Kiedy już gracz Darkusa przestał wzbudzać zainteresowanie nachyliłam się nad nim, i łapiąc go za tą jego fioletową cienką kurtkę przyciągnęłam go do siebie.

-Gadaj skąd to wiesz?-zapytałam choć dobrze wiedziałam skąd Grit o tym wie.

-Od Dana.

-A to konfident jeden.

Puściłam Ace'a, wstałam i wyszłam z jadalni.

Gdzie Dan mógł zabrać Runo? No gdzie?

-Tylko mu nic nie zrób.-poprosił Centurion który pojawił się nagle na moim ramieniu.

-Centurionie czy ty masz mnie za jakiegoś potwora? Nic mu nie zrobię. Wydrę się tylko na niego, potem pozbawię go przytomności, włożę do worka i wyrzucę do rzeki. Przecież zdąży się uwolnić. On przeżyje, a ja zaspokoję swój sadystyczny głód.

-A od kiedy to sadyści wrzucają kogoś do rzeki? Poza tym, ty sadystką? Przestań. Bardziej podejrzewałbym o sadystyczne zapędy Myrnę, ale ciebie?

-Masz rację. No, ale. Grrrrrrrrryyyyyyyyyy. No konfident jednymi słowy. Powiedział że nikomu nie powie.
-Wiesz jaki jest Dan.
-...Tak.-powiedziałam po dłuższej chwili.

***

Mira oparła się rękami o ścianę i westchnęła smutno.
Tęskniła za Keith'em, choć wiedziała że próby namówienia go na rozmowę w tej chwili i tak nic nie dadzą. Od ich powrotu z pałacu Zenohelda Spectra unika Wojowników. Unika Gus'a. Unika jej. Mira czuła że ona i Keith oddalają się od siebie. A co najgorsze to tak szybko się działo. Zbyt szybko. Jakby ktoś pstrykną palcami i wywrócił wszystko do góry nogami. Spojrzała na drzwi koło których stałam. Drzwi do pokoju Keith'a.
Podeszła do nich i wyciągnęła przez siebie dłoń z zamiarem zapukania, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Keith pewnie chce być teraz sam.-pomyślała.
-Widla jak myślisz czy Keith...-zaczęła rudowłosa wpatrując się w czubki swoich butów.
-Jest w pokoju? Raczej nie. Chce z kimś rozmawiać? Raczej nie. Zdenerwował się na ciebie? Raczej nie.
-Więc dlaczego mam wrażenie że to przeze mnie i czuję takie nieprzyjemne ukłucie w sercu?
-Mira nie obwiniaj się. To nie twoja wina. Gdyby to była twoja wina to...
-Ale nawet jeśli byłoby to przeze mnie to Keith nie powiedziałby mi o tym prosto w twarz bo nie chciałby mnie zranić. Naprawdę nie wiem dlaczego on tak milczy i nas unika. Może to przez tatę?

Dziewczyna podniosła głowę, słysząc czyjeś kroki. Korytarzem szła Elz. Kiedy białowłosa zobaczyła Mirę przystanęła.

***

(Elz)
Zmierzałam do pokoju Dana kiedy zobaczyłam Mirę. Wyglądała na strasznie smutną.
Chwilę wpatrywałyśmy się w siebie. Jednak ta chwila dłużyła się i z czasem miałam wrażenie że zamienia się w wieczność.
-Cześć Miro. Coś...-zaczęłam, jednak przerwałam po chwili swoją wypowiedź. Cokolwiek się stało jest sprawą Miry i nie powinnam wtrącać się w sprawy które mnie nie dotyczą. Spojrzałam na nią. Wpatrywała się we mnie uważnie, tak jakby chciała odgadnąć moje myśli. Odwróciłam wzrok zmieszana. O co może chodzić. Dlaczego tak na mnie patrzy? Ach! Pewnie to przez Myrnę.-Wybacz. Nie powinnam o nic pytać.
-Nic nie szkodzi.
Wpatrywałam się w podłogę czując jakieś dziwne napięcie na korytarzu. Czułam na sobie spojrzenie Miry. Spojrzałam na nią ponownie. Rudowłosa patrzyła na mnie uważnie. Wpatrywała się we mnie tak długo i tak uporczywie że miałam wrażenie że jej wzrok pali.
Zabawne.
Spojrzenie Keith'a też takie jest. To u nich rodzinne?
-Em...widziałaś może Dana?-zapytałam.
Mira zamrugała jakby ocknęła się z zamyślenia i zapytała zdezorientowana:
-C-co?
-Wiesz gdzie jest Dan? Szukam go bo chcę oddać mu telefon. Ponoć poszedł gdzieś z Runo, ale nie wiem gdzie. Nie wiedziałaś ich przypadkiem?
-Nie. Ale może wyszli gdzieś? Bo raczej tutaj u Marucho ich nie ma.
Pokiwałam głową ze zrozumieniem.
-Rozejrzę się po mieście. Może poszli do restauracji rodziców Runo. Dzięki.
-Nie ma sprawy.
Minęłam młodszą Clay. Coś mi mówi że powinnam ją przeprosić. Ich wszystkich powinnam przeprosić. Myrna była moją tajemnicą. Moją i Wojowników. Nie chciałam żeby Ruch Oporu dowiedział się o niej prawdy. To było głupie. Ja byłam głupia. Mogłam im od razu powiedzieć, a nie zachowywać się jak małe dziecko. W dodatku Wojownicy również musieli zatajać prawdę o niej prze naszymi nowymi przyjaciółmi.
-Miro.
-Tak?-dziewczyna odwróciła się.
Wzięłam głęboki oddech.
-Chciałam cię przeprosić za to że nie powiedziałam ci wcześniej. Że nie powiedziałam wam wcześniej.
-O czym?-spytała, ale czułam że dziewczyna wie o czym mówię.
-O Myrnie.-spuściłam wzrok już nie wiadomo który podczas tej rozmowy.
Poczułam jak ktoś kładzie mi rękę na ramieniu. Uniosłam głowę. To Mira. Uśmiechała się do mnie lekko.
-Nic się nie stało Elz. Naprawdę. Wiem że może trochę przynudzam, ale jesteśmy przyjaciółmi. A przyjaciele sobie wybaczają. Z resztą my nawet nie mieliśmy ci czego wybaczać. Nie byliśmy i nie jesteśmy na ciebie źli. Bałaś się i tyle. Dobra ja cię już nie zatrzymuje. Idź szukać Dana.
W tej chwili poczułam że powinnam w jakiś sposób dowiedzieć, zapytać czy wszystko u niej w porządku. Jednak nie zdążyłam. Mira już zaczęła się oddalać. Przeszłam dwa kroki i zatrzymałam się. Stałam na przeciwko drzwi do pokoju Dana. Jeszcze przez kilka sekund wpatrywałam się w nie, i ruszyłam dalej przed siebie.


~~~~~~~~~~~~~~
Witajcie :)
Dan: Mam takie dziwne wrażenie że ten jak i poprzedni rozdział sią o niczym.
Wiem, ale ja nie lubię wstawiać długich rozdziałów, więc takie średniej długości...są dobre.
Mam nadzieję że dobrze te święta spędziliście. U mnie było okej^^.
Dan: Tylko szkoda ciasta. Powinno być na święta.
Cleo: Oj rozpaczasz.
Dan*wrzeszczy z przerażenia*: Kim jesteś?!Elz: To jest Cleo siostra Nile'a.
Dan: Nile, Nile skądś już to imię kojarzę. Tylko nie wiem skąd. Czekaj. To ten członek drużyny Wild Fang?
Cleo: Były jak już coś. Ale tak.
Dan: No to już wiem skąd gościa kojarzę! Ale powiedz mi Elz po co jeszcze ją stworzyłaś?*wskazuje oskarżycielsko na Cleo*
Raiko: Każdy chętny do dręczenia cię jest na wagę złota.
Elz: Dokładnie ^^
Dan: ;;
Elz: A tak na serio to Shige ją przyprowadziła.
Dan: Jak, ja się pytam jak?!
Elz: Kojarzysz to niebieskie pudełko po zapałkach które rano znalazłam pod drzwiami?
Dan: To obwiązane czerwoną wstążką?
Elz: No.
Dan: Tak kojarzę.
Elz: No to właśnie stąd się wzięła. To pudełeczko z Cleo w środku było zaadresowane do Shige^^
Dan: Jak ona się tam zmieściła? ==
Cleo: Nawet nie pytaj.
Elz: Pozdrawiamy ^^