Rozdział 29: "Tam gdzie samotność rujnuje duszę...zawsze znajdzie się promień nadziei..."~Elz Brettley

 

 

Weszłam do domu. Czuje się taka bezsilna. Opuściłam Wojowników. Moich przyjaciół z którymi tyle przeszłam. I nic na to poradzić nie mogę.

-Chodź do salonu musimy porozmawiać.-powiedziała ciotka Clara.

Poszłam jak chciała.

-Usiądź Elz.-poprosiła ciocia Melinda. Jej głos był łagodniejszy. Najwyraźniej już minęła jej złość. Czy więc w tej trudnej dla mnie sytuacji znajdę w niej sojusznika?

-Tak więc. Dlaczego nie odbierałaś naszych telefonów?-ponowiła pytanie ciotka Clara.

-Dan już mówił byliśmy w Vestroii a tam jest słaby zasięg. Ba! Tam w ogóle nie ma zasięgu.

-Och doprawdy? A ja sądzę że kłamał. A po co byliście w Vestroii?

-Vexosi ją zaatakowali.-skłamałam.- Musieliśmy pomóc bakuganom.

-Z tego co wiem już je uwolniliście.

-Tak. To prawda. Uwolniliśmy bakugany, ale nie powstrzymaliśmy Vexosów.

-Więc dlaczego nie odzwoniłaś kiedy wróciliście do Marucho?-spytała ciocia Sophie.

-Kiedy wróciliśmy Spectra poinformował nas że Mylene i Shadow Prove zaatakowali Alice i doktora Michaela. Więc część z nas poleciała do Rosji żeby pomóc Alice i jej dziadkowi.-nadal kłamałam.

-Kto to jest Spectra?

-Nikt taki.

-Twój chłopak?

Pytanie cioci Sophie aż mną wstrząsnęło.

-CO?! Żartujesz? Spectra to nie jest mój chłopak! On mnie nawet nie lubi. Ba! On mnie nienawidzi.

-Dlaczego cię nienawidzi?-zapytała ciocia Melinda.

-Bo...-urwałam. W sumie to ja sama nie wiem dlaczego on mnie nienawidzi. A skąd wiem że mnie nienawidzi? To po prostu widać.-ja...sama nie wiem.

-A kim jest ta Mylene i ten Shadow Prove?-brnęła naprzód ciocia Sophie.

-To są członkowie Vexos.

-Dobrze, powiedziałaś nam co zrobiliście po powrocie do domu, ale to i tak nie tłumaczy dlaczego nie odbierałaś komórki.-powiedziała ciocia Clara.

-O jeny, a czy to takie ważne?-spytałam. Wstałam z kanapy i poszłam do kuchni. Łyk zimnej wody dobrze mi zrobi.

-Tak ważne! Ponieważ jesteś pod naszą opieką i jeśli coś by ci się stało to...-ciocia Clara próbowała powstrzymać łzy napływające jej do oczu.-to nigdy byśmy sobie tego nie wybaczyły.

-Wy byście sobie tego nie wybaczyły?!-krzyknęłam i odwróciłam się gwałtownie.-Wy?! To ja nie mogę sobie wybaczyć! Nie mogę sobie wybaczyć tego co zrobiła Myrna! Ilekroć patrzę w lustro...

-Kto to jest ta Myrna?-przerwała mi ciocia Sophie.

No nie. Czy ja to naprawdę powiedziałam? To straszne! I co jej odpowiedzieć? Nigdy nie mówiłam ciotkom o Myrnie. Nigdy nie wspominałam im też o Maskaradzie, Enigmie, Karcie Zagłady i Nadze. Powiedziałam im tylko o bakuganach i o tym że są one żywymi stworzeniami. Trochę opowiedziałam im też o zasadach gry, ale nic poza tym. A teraz kiedy wymówiłam imię swojego alter ego będę musiała im powiedzieć. 

-Myrna to...-zawiesiłam się. Nie potrafię tego powiedzieć. Długo mi zajęło przyznanie się do tego przed samą sobą. Że to ja jestem Myrną.-to...

-No? Słucham?

-Nikt.

-Od dziś nie wychodzisz z domu, nie widujesz się ze swoimi przyjaciółmi. I masz zakaz na wszystko!-powiedziała ciotka Clara.

-Co?! Nie wy nie możecie mi tego zabronić! Nie możecie mi zabronić widywać się z przyjaciółmi!

-Miałyśmy umowę Elz, a ty jej nie dotrzymałaś!-rzekła oschle ciocia Sophie.

-Nie! Wy nie możecie...

-A z tym-ciocia Clara wyrwała mi Centuriona prosto z ręki.-koniec!-i rzuciła nim o ścianę.

Poczułam jakby ktoś wbił mi nóż w serce. Do oczu ponownie zaczęły napływać łzy. Jak ona mogła? Tak skrzywdzić mojego bakugana? Mojego przyjaciela?

-Nienawidzę was!-pobiegłam na górę do swojego pokoju. Zamknęłam drzwi. Oparłam się o nie i osunęłam się na podłogę. To jakiś koszmar. I co ja teraz zrobię...bez przyjaciół...bez Centuriona...

Podniosłam się z podłogi. Podeszłam do łózka i rzuciłam się na nie. Chciałabym się obudzić z tego koszmaru...

 

 

***

 

Otworzyłam oczy i spojrzałam na zegar zawieszony na ścianie. Jest godzina 10:45. Szkoda...

Myślałam że jest już noc...

Usłyszałam pukanie do drzwi.

-Proszę.

Drzwi otworzyły się i do mojej sypialni weszła ciocia Melinda.

-Cześć Elz.

-Cześć.

Tylko na tyle mogłam się zdobyć. Bo tak naprawdę nie wiem czy ciocia Melinda jest po mojej stronie.

-Proszę.-położyła mi coś na dłoni. Mała czarna kulka z fioletowymi zdobieniami.

-Centurion...

-Zabrałam go z kuchni. Mam nadzieję że nic mu się poważnego nie stało.

-Centurionie.-wyszeptałam imię bakugana. On jednak nie zareagował. Posmutniałam.

-Elz wiem ze jesteś na nas zła.-zaczęła siadając obok mnie na łóżku.-Ale musisz zrozumieć że zabrałyśmy cię od Marucho dla twojego dobra.

-Dla mojego dobra?! Zabrałyście mnie od przyjaciół dla mojego dobra? Czy może zabrałyście mnie od nich bo chciałyście mnie ukarać za to że nie odbierałam od was telefonów?

-No dobrze. Masz rację. Zabrałyśmy cię stamtąd  bo chciałyśmy cię ukarać. Chyba kłamanie mi nie idzie za dobrze.

Obie się zaśmiałyśmy. Ciocia Melinda chyba faktycznie trzyma moją stronę.

-To teraz ty się przyznaj Elz.

-Do czego?

-Dlaczego komórki nie odbierałaś?

-Więc ta bajeczka Dana o Nowej Vestroii i o braku zasięgu jednak nie była przekonująca?-spytałam.

-No oczywiście że nie. Czy ty naprawdę myślałaś że uwierzę w tę opowiastkę Dana? Znam się z jego mamą na tyle długo że zdążyłam i jego poznać.

-Naprawdę?

-Tak. Wiec mam nadzieję że ty mnie nie okłamiesz.

-Tak jak ty mnie przed chwilą?

-Dobra przyznaję, źle zrobiłam.

-Nie da się ukryć.

-Ale to nie ja przez dwa dni nie odbierałam telefonów od swoich ciotek.

Westchnęłam.

-Dobra. Więc tak. Zaczęło się od tego że nie mogłam zasnąć. Więc postanowiłam się przelecieć nad miastem. No i w pewnym momencie zobaczyłam jak coś błyska na niebie. Okazało się że to Helios i Spectra. Spectra zabrał mnie na swój statek i tam powiedział mi że Vexosi są na Ziemi. Ale wtedy okazało się że odlecieli. I wtedy...

-Poczekaj Elz.-przerwała mi ciocia.-Opowiadasz tę historię jak dziecko które próbuje wcisnąć nauczycielowi kit o tym że pies zjadł mu pracę domową.

-No w sumie.-przyznałam i zaczęłam opowiadać wszystko od początku, ale tym razem spokojnie.

-Dobrze nic poważnego ci się nie stało.-powiedziała ciocia gdy już wysłuchała całej historii.

-Też się z tego cieszę.

-No dobrze, więc co teraz będziesz robić Elz?

-Nie wiem.

 

 

***

 

Zapadła noc, a ja ze słuchawkami na uszach siedziałam właśnie na parapecie i patrzyłam w niebo obsypane tysiącami gwiazd. Słuchałam właśnie utworu Warriors Imagine Dragons. Przed moją twarzą pojawił się Centurion. Zdjęłam słuchawki.

-Tak Centurionie?

-Musimy się stąd wydostać. Zenoheld nie będzie zwlekał.

-Ja nie wiem jak można się stąd wyrwać. Ciotki nie ustąpią. Muszę odbyć tę karę, a poza tym...ja nawet nie wiem jak mielibyśmy uciec. Nic nie wiem. Nie ma z nami Młodych Wojowników. Jesteśmy zdani na siebie.

-Tam gdzie samotność rujnuje duszę...zawsze znajdzie się promień nadziei. Wiesz czyje to słowa?

-Moje. Czytałeś mój notatnik?

-Tylko rzuciłem okiem.

-Wymyśliłam te słowa od tak. Są totalnie bezsensu.

-A czy coś w sztuce musi mieć sens?

Zaśmiałam się.

-Masz rację.

Zapatrzyłam się w gwiazdy. Centurion najwyraźniej dostrzegł to bo spytał:

-Pamiętasz która to Gwiazda Myrny?

-Tak. Tamta.-wskazałam na jedną z jaśniejszych gwiazd położoną na wschód od naszego domu.

-Z domu Marucho też ją dobrze widać.

-Tak.

Uśmiechnęłam się do siebie. Dobrze pamiętam dzień w którym nazwałam tę gwiazdę Gwiazdą Myrny. Było to tuż po spotkaniu z Joe. Podczas tego spotkania pogadałam sobie z nim o swoim alter ego, a także o Maskaradzie i Enigmie. Joe poradził mi żebym zaakceptowała fakt że to ja jestem Myrną. Przyszło mi to z trudem, i nadal przychodzi, ale się staram.

-Żałuję że nie mogę być teraz z przyjaciółmi. W ogóle uważam że ta kara jest za ostra.

-Takie życie. Nic na to nie poradzisz Elizabeth.

-Centurionie, wiesz że nie lubię jak tak ktoś do mnie mówi. Nie lubię swojego imienia.

-Czemu? Ładne jest.

-Wiem, ale jest takie trochę przestarzałe...w podstawówce mówili na mnie ciągle Lady Elizabeth i to mnie wnerwiało. Tak sobie szydzić z czyjegoś imienia? To wredne!

-Teraz nie jesteś już w podstawówce. Teraz jesteś gimnazjalistką ze szlabanem za nieodbieranie telefonów.

-Taa...mam tylko nadzieję że ciocia Melinda nie opowie o wszystkim cioci Clarze i cioci Sophie.

-Oby, bo w przeciwnym razie będziesz miała kłopoty, ale teraz się tym nie przejmuj. Musisz się wyspać.

-Masz racje przyjacielu.

 

 

***

 

Mgła. Wszędzie jest mgła. Gdzie ja w ogóle jestem?

-Elz!

Odwróciłam się.

-Centurion?

Patrzyłam na mojego bakugana który stał przede mną w swojej prawdziwej formie.

-Co się dzieje?-spytał.

-Nie wiem.

-Mogę wam to wyjaśnić.-rozległ się czyjś głos.

Nad nami rozbłysło sześć świateł z których wyłonili się Starożytni.

-Apollonir!

-Tak. Centurionie.

-Czym zawdzięczamy ten zaszczyt?-spytałam wcale nie kpiącym tonem i Apollonir dobrze o tym wiedział.

-Zjawiliśmy się ponieważ Młodzi Wojownicy są teraz bardzo słabi. I to nas martwi.-głos Oberon odbił się echem po pustej zamglonej przestrzeni.

-Osłabieni? Dlaczego?-spytałam patrząc na starożytnego bakugana Ventusa.

-Wy Wojownicy jesteście jednością. Ale jednością jesteście tylko wtedy kiedy jesteście razem.-głos Apollonira tak samo jak głos Oberon odbił się echem po nicości.

-Ale teraz nie jesteśmy.-zauważyłam.

-Właśnie. Dlatego ty Elizabeth musisz znaleźć sposób aby wrócić do swoich przyjaciół. Bo tylko będąc razem macie szansę na zwycięstwo.-rzekła Lars Lion.

-Centurionie. Na ciebie i Elz czeka jeszcze wiele niebezpiecznych przygód. Tak jak i na resztę Młodych Wojowników. Ale na razie musicie ocalić swoją przyjaźń. Dlatego chcemy ci coś podarować.-powiedział Apollonir.

-Co takiego?-spytał Centurion.

Nikt mu nie odpowiedział.

Każdy ze Starożytnych otoczony był poświatą w kolorze swojej domeny. Centurion także lśnił. Tylko on świecił białą poświatą.

-Centurionie ty ewoluujesz.-powiedziałam.

Po chwili Starożytni przestali lśnić kolorami domen więc mojego bakugana też nie otaczała już żadna poświata.

-Hmm...nie zmieniłeś się...-zauważyłam.

-Elz zapomniałaś że kiedy ja ewoluuję to nie zmieniam wyglądu.

-A no tak. Zmienia ci się tylko poziom mocy i super moce.

-Używaj z rozwagą swoich nowych mocy Centurionie. Stałeś się Darkusem Nighter'em Centurionix'em.-rzekł Exedra.

-Wyślemy do was kogoś kto pomoże wam wrócić do przyjaciół.-powiedział Apollonir.-Wypatrujcie go rankiem. Nadejdzie z zachodu.

Starożytni zniknęli.

-Czy to był sen Centurionie?

-Nie wiem. Bardziej jawa.

Uśmiechnęłam się.

-Miałeś rację. Tam gdzie samotność rujnuje duszę...zawsze znajdzie się promień nadziei. Darkus Nighter Centurionix.-powiedziałam patrząc na swojego bakugana.

 

 

Witajcie! Rozdział szybko dodany, ale słabo napisany. Oczywiście nie kończy mi się wena, nie martwcie się^^.

Dan: A kto by się tam martwił. -.-

Nie wiem.;-;

Mam nadzieję że się wam podobał^^.

To do 30 rozdziału!:))

Matko to już 30...

Dan: Punkt za spostrzegawczość. :3



Ha, ha.:)) Nie mogłam się powstrzymać żeby tego nie dodać.:D