Rozdział 78: Spec jak żaden inny.

Mocny podmuch wiatru wywołany przez samolot przymierzający się do lądowania uderzył w Wojowników którzy właśnie wbiegli na dach. Rozwiewał ich włosy, targał ubrania i wpychał do oczu niepożądane drobinki piasku i brudu. Kiedy tylko samolot zetkną się z podłożem wiatr znikną.
Przyjaciele podbiegli do maszyny z której od razu zaczął wysiadać doktor Gehabich.
-Witamy doktorze. - Marukura obdarzył mężczyznę przyjaznym uśmiechem.
-Witam Wojownicy. - odpowiedział Michael.
-Jak ci miną lot dziadku? - spytała Alice.
-Dobrze, nawet bardzo dobrze. Przyznać ci muszę Marucho że nawet Rosjan nie stać na linie tak wysokiej klasy, a ja mam je za darmo. - zaśmiał się dziadek rudowłosej.
-Pana pokój został już przygotowany. - oznajmił Kato, trzymając dwie walizki którego Rosjanin pozwolił sobie przywieść. - Zaniosę pańskie bagaże do niego.
-Dziękuję. - rzekł doktor i zwrócił się do blondyna. - Od czego wiec zaczniemy?
-Od kolacji. - odpowiedziała Julie za blondyna. - Na pewno jest pan głodny po podróży.
Nie czekając ani chwili dłużej, weszli do budynku. Profesor najpierw został zaprowadzony do jadalni. Gdy tylko drzwi otworzyły się oczom wszystkich ukazał się długi stół zastawiony najprzeróżniejszymi daniami.
-Wraz z panną Julie, Alice i Runo przygotowałem szeroką listę potraw na której nie zabrakło także rosyjskich akcentów. - rzekł Kato przepuszczając w przejściu gościa i Wojowników.
-To bardzo miło z waszej strony. Dzięki temu będę mógł poczuć się jak w domu. - uśmiech mężczyzny mówił jasno że sprawili mu tą drobnostką wiele radości.
-Dziewczyny wraz z Kato przygotowały pana ulubiony Boeuf Stroganow, a także wiele innych potraw z Rosji. - powiedział Marucho.
Zasiedli do stołu.
-Życzę państwu smacznego. - Kato skłonił się po czym oddalił się.
-Dziękujemy Kato. - odpowiedziała mu Julie.
-Smacznego wszystkim. - Alice omiotła wszystkich ciepłym spojrzeniem.
-Smacznego. - odpowiedziała jej Runo i zatopiła łyżkę w purée z ziemniaków.
-Jak bardzo zniszczony jest JetKor? - zagadną Michael.
-Nooooooo... - chłopiec zamyślił się. - ...bardzo. Zacząłem wszystko przygotowywać pod jego naprawę. Z tego co wiem kiedyś Keith przygotował parę rzeczy do naprawy Zestawu Bojowego Drago, ale po wydarzeniach w mieście Delta wszystko stanęło.
-To znaczy? - dopytał mężczyzna. Nie wiedział przecież wszystkiego ze szczegółami. Znał jedynie zarys całej sytuacji.
-Tak jak już wcześniej panu wspomniałem w mieście Delta doszło do wypadku w którym dwójka naszych przyjaciół została ranna. Byli nimi Ace Grit i siostra Keith'a - Mira Fermin. I od czasu tego wypadku Spectra nie odstępuje siostry. Ciągle trwa przy niej i nic nie wskazuje na to, żeby miał się stamtąd ruszyć. 
-A czy mógłbym z nim porozmawiać? Może uda mi się go jakoś namówić do pomocy. Jakby nie patrzeć bez niego naprawa JetKor'a trochę nam zajmie.
-Oczywiście, ale nie sądzę, aby... - Marucho urwał w trakcie własnej wypowiedzi. Z góry obstawiał że Keith się nie zgodzi, ale w sumie to nie ma pewności co do tego. Nikt z nich nie próbował rozmawiać o tej sprawie ze Spectrą. Widzieli jak ta "przygoda" Miry na niego wpłynęła. Nie byli pewni czy wypada tak od razu zacząć go przekonywać do czegokolwiek, więc nawet o tym nie dyskutowali. Chcieli mu dać czas na uspokojenie się i przemyślenie kilku spraw, mając jednocześnie nadzieję że Vestalianin wcześniej czy później sam wyjdzie z inicjatywą jak najszybszej naprawy Zestawu Drago. Tak się jednak nie stało. Oliwę do ognia niepewności "dolewał" także fakt że jeszcze przed wydarzeniami z miasta Delta Spectra i Mira nie rozmawiali ze sobą. Wszystko wskazywało na to że są skłóceni, więc i tym razem nikt z Wojowników o nic nie pytał. I to był błąd. Może jakby wcześniej zaczęli zadawać pytania o to co między nimi zaszło, to uniknęliby wszelkich nieprzyjemności.
"Ale jeśli oni nie rozmawiali ze sobą jeszcze przed tą akcją w Delcie to oznacza...ba, to jest z góry wiadome że musieli się pokłócić dużo, dużo wcześniej. Pytanie tylko kiedy dokładnie to było." - pytanie to niespodziewanie pojawiło się w głowie młodego naukowca. Wraz z nim pojawiła się także pewna przerażająca, a zarazem smutna rzecz: oni dopiero teraz sobie to wszystko uświadomili. Mogli wcześniej zająć się sprawą rodzeństwa (którą niestety woleli przemilczeć). Nie zrobili tego.
"Co z tego że byłoby to nie kulturalne? Nasza interwencja może zapobiegłaby niektórym wydarzeniom, albo chociaż pomogłaby nam w chwili obecnej." - znów pomyślał okularnik. Całkowicie skupili się na sprawie z Vexos'ami i ledwo zauważali co się wokół nich dzieje. Marukura zaczął się obawiać że ich brak zainteresowania sprawą rodzeństwa wcale nie wynikał z tego że nie chcieli wścibiać nos w nie swoje sprawy, ale dlatego z tego że nie chcieli dokładać sobie problemów, że woleli siedzieć cicho jednocześnie myśląc że problem Keith'a i Miry sam się rozwiąże. Poniekąd mieli rację...A kto wie czy Mira i Spectra nie zbyliby ich gdyby ci spytali o co im poszło. W końcu nikt nie lubi jak ktoś wpieprza mu się z butami do życia. Gracz Aquos'a westchną ciężko spoglądając na swój talerz z zupą.
-Coś się stało Marucho? - zapytała go Elfin.
-Nie, nie. - chłopiec uśmiechną się nerwowo gestykulując przy tym żywo dłońmi w geście zaprzeczenia.
-Na pewno? - Preyas również zadał pytanie swojemu partnerowi. 
-Na pewno. - odpowiedział szybko Marucho. - Wracając. Może pan doktorze spróbować porozmawiać z Keith'em, ale wątpię że ten zechce zamienić z panem chociażby słowo.
-Mimo wszystko warto spróbować. - półuśmiech pojawił się na chwilę na ustach moskiewskiego naukowca.
-Mogę pójść po niego. - zaoferowała Julie i ugryzła kawałek blina.
-Naprawdę? - zapytał Marucho, na co srebrnowłosa skinęła głową twierdząco.
-Zaraz wrócę. - powiedziała odchodząc od stołu i zabierając ze sobą Gorem'a.
Pobiegła do pokoju z rannymi.
Spectra zajmował swoje stałe miejsce i szeptał coś do Helios'a.
-Ym...Spectra?
Chłopak podniósł na nią wzrok.
-Przybył do nas doktor Michael, dziadek Alice. Do naprawy JetKor'a. Chciałby z tobą porozmawiać? Zejdziesz do na...
-Nie. - przerwał jej Spectra.
-Aaa może jednak?
-Nie. - uciął.
Zrezygnowana Julie wróciła do jadalni.
-I jak? - spytała Runo.
-Nie przyjdzie?
-Dlaczego? - spytał Shun upijając łyk herbaty.
-Nie wiem. Powiedział "nie" i koniec. Uciął temat.
-A może Gus by go przekonał? - podsunął Baron.
-Wątpię. - skwitował Gorem.
Pozostała część kolacji minęła na rozmowach dotyczących Zestawu Bojowego, Drago i Centuriona oraz Vexosów.
-A gdzie właściwie podziali się Dan i Elz? -spytał doktor Michael.
-Wyszli gdzieś po tym jak my... - przerwała Runo. - ...odrzuciliśmy pomysł Dana który dotyczył ratunku ich bakuganów.
-A mogę spytać, dlaczego nie zaakceptowaliście jego pomysłu?
-Bo był zbyt niebezpieczny. - powiedziała Tigrerra.
-Oni chcieli polecieć do Vexosów i wykraść Drago i Centuriona. Od tak. - rzuciła Runo, nieco żywiej.
-A czy pomysł Dana to jedyny plan ratunku jaki macie?
Runo, Julie i Marucho popatrzyli po sobie.
-No tak. - odpowiedzieli razem.
-Może wiec warto wcielić w życie ten plan?
-Nie. On jest zbyt szalony, a my go i tak już przerabialiśmy. Wymyśliłam coś podobnego co oni. - powiedziała Misaki. - Nikt się nie zgodził na jego realizację.
-Mogę sobie jedynie wyobrazić jak ciężko wam jest w tej chwili. Jednak nic lepszego chyba nie macie. Każda opcja jest dobra, nawet jeśli wydaje się niemożliwa do zrealizowania.
Młodzi gracze zastanowili się nad słowami dziadka Alice.
-Masz rację dziadku. - Alice zwróciła się do swojego opiekuna i spojrzała na przyjaciół.
-Fakt. - przyznała Runo.
-To jak? Kto jest za tym żeby zaakceptować pomysł Daniela? - zapytała Julie podnosząc do góry rękę.
Jej przyjaciele jeden po drugim zaczęli unosić swoje ręce.
-Więc postanowione. - Makimoto radośnie klasnęła w dłonie. - Jak tylko wrócą to powiemy im o naszej decyzji.
-Może nie dziś Julie. Przecież nie wiemy o której wrócą. - zauważył jej strażniczy bakugan.
-No to może jutro? - zaproponował Hydranoid.
-Zgoda. - uśmiechną się Marucho.
Po skończonym posiłku doktor Michael został zaprowadzony do swojej sypialni. Jednak wyszedł z niej szybko chcąc jak najszybciej rozpocząć pracę ku radości Wojowników że w końcu coś ruszy.

Zacznę może od wyjaśnienia
dwóch rzeczy (ech ten poważny ton^^).
Zapewne zauważyliście wczoraj i przed wczoraj
że ni z tego ni z owego wcięło gdzieś
rozdział 77. Otóż rozdział ten został przeze mnie
przez przypadek usunięty. Czasami zdarza się tak
że blogger sam robi mi kopię rozdziałów.
I tak się też złożyło że zrobił mi kopię rozdziału 77. 

I dwa dni temu przeglądając sobie te
moje rozdziały zobaczyłam że mam dwa posty
zatytułowane "Rozdział 77: "A" jak "alarm"."
Jeden z nich to był ten opublikowany rozdział,
a drugi to była jego kopia. Usunęłam więc rozdział
myśląc że to kopia. I dopiero gdzieś tak w nocy
kiedy znowu przeglądałam mojego bloga,
zorientowałam się co zrobiłam.

Aż mi oddech
w gardle staną jak zorientowałam się że notka
została usunięta. Najbardziej szczerze powiedziawszy
ubolewam nie nad samą stratą notki(jakby nie patrzeć
miałam jej kopię), ale nad utratą komentarzy.
Czuję się źle z tym że je usunęłam(nawet jeśli
zrobiłam to przez przypadek), bo jestem świadoma
tego że ktoś mimo wszystko poświęcił swój czas
aby przeczytać mój rozdział i wyrazić o nim opinię
w komentarzu.

A patrząc na długości niektórych
komentarzy, domyślam się że ich autorom
nie zajęło dwóch minut napisanie ich,
ale znacznie więcej czasu musieli na nie poświęcić.
(to zdanie jest chyba mało zrozumiane ^^").
Bardzo, ale to bardzo was przepraszam za
to że tamten rozdział się usuną. :(

Druga sprawa jest taka że niestety,
ale świąteczny one-shot się nie ukaże.
Mam pomysł, ale chęci brak.
Bez bicia przyznam się że nie zaczęłam go nawet
pisać, bo myślałam że wena na niego przyjdzie
mi w tym tygodniu. Niestety siła wyższa uniemożliwiła
mi jego napisanie, ale nie tylko ona jest temu winna.
Winę za to ponosi także nawał nauki który miałam
w tym tygodniu, a szczególnie dziś. Ten dzień był najgorszy
z tego tygodnia. Musiałam się przygotować na wypracowanie
z angielskiego, na pytanie z historii, musiałam nauczyć się
łaciny na wos, a także powtórzyć co nieco na polski bo dzisiaj
pisałam wypracowanie maturalne. Także ten tego...przepraszam,
naprawdę. Wiem że może nauka to słabe wytłumaczenie, ale ja w
przyszłym tygodniu mam już wystawiane oceny proponowane
(dokładnie 21 grudnia), a 4 stycznia mam już ostateczne wystawianie
ocen śródrocznych (taaaa, podkarpacie ma najwcześniej ferie).
I standardowo pozdrawiamy^^

PS.Życzenia świąteczne złożę wam standardowo tak jak
w zeszłym roku czyli gdzieś tak w przyszłym tygodniu,
bliżej(czy może raczej jeszcze bliżej) świąt. ^^ :))